درباره سالک ـ قسمت دوم

شبکه اطلاع رسانی پزشک آن لاین [ پرتال اطلاع رساني ]آدرس وب سایت : www.pezeshkonline.ir

درمان بیماری سالک :
شاید كمتر بیماری را بتوان نام برد كه به اندازه سالك درمان های مختلفی برای آن پیشنهاد شده باشد. روشهای درمان معمول در درمان سالك ، درمانهای موضعی ، فیزیكی و سیستمیك هستند كه بر حسب نوع ضایعه ، محل درگیری ، عوارض بیماری و .. برای بیمار انتخاب می شود. مراجعات مرتب بیمار ، پزشك را در دستیابی به بهترین نتیجه كمك می كند.

تركیبات آنتیموان به عنوان دارو در این بیماری به كار گرفته می شود كه گلوكانتیم دارویی است كه در ایران مورد استفاده قرار می گیرد. این تركیب روش اصلی درمان لیشمانیوز تا كنون بوده است ولی شكست درمان در بسیاری از مناطق رو به افزایش است. سایر داروها مثل آمفوتریسین B ، كتوكونازول ، آلوپورینول ، پارامومایسین ، مترونیدازول نیز مورد استفاده قرار می گیرد كه بیشتر به صورت تركیبی از آنها استفاده می شود.

روند رو به افزایش مقاومت نسبت به گلوكانتیم باعث شده كه امروزه بیشتر از درمانهای تركیبی استفاده شود و مركز تحقیقات پوست وسالك طرحهای متعددی در این زمینه ارائه داده است كه بعضی از آنها برای اولین بار در دنیا انجام می پذیرد.
با وجودیكه اسكار به جای مانده از سالك قابل درمان صددرصد نیست ولی در زمینه درمان این مشكل نیز راه حلهای متعددی ارائه شده از جمله كاربرد سلولهای بنیادی كه برای اولین بار در ایران در مركز تحقیقات پوست وسالك در حال انجام است.پ

با توجه به این موضوع كه ناقل این بیماری ، پشه خاكی است ، جمع آوری مستمر و بهداشتی زباله و فضولات حیوانی و جلوگیری از انباشته شدن آنها ، محافظت بدن از پشه خاكی بعد از غروب آفتاب از طریق نصب توری فلزی جهت درب و پنجره ها و استفاده از پشه بندهای معمولی و پشه بندهای آغشته به سم استفاده از پمادها و مواد دور كننده حشرات به هنگام كار و خواب ، خوابیدن در طبقات بالا ، با توجه به این كه پشه ها نمی توانند زیاد پرواز كنند و به ارتفاع بالا بروند.

اجتناب از رفتن به مناطق آلوده به پشه خاكی یا جنگل های انبوه به خصوصبعد از غروب آفتاب و بهسازی و ترمیم شكافها و حفره های موجود در دیوارها و مناطق مسكونی انسان و دام ، مبارزه با جوندگان و معدوم ساختن سگهای ولگرد و تسطیع اماكن مخروبه از جمله كارهایی است كه در پیشگیری روزانه بیمار ، می توان انجام داد.

واکسیناسیون سالک :
تجربیات در ایران ، با گرفتن محتویات به دست آمده از ضایعه افراد آلوده و تلقیح آن به بدن افراد سالم بوده است و در نتیجه یك ضایعه فعال به وجود آمده كه پس از بهبودی خودبخودی مصونیت پایداری ایجاد می كند. در ایران در طی جنگ تحمیلی این عمل سه ماه قبل از اعزام با تزریق انگل ( پروماستیگوت ) در داخل جلد در ناحیه بازوی چپ انجام شد.
این روش معایب و نكات منفی داشته و در عمل متوقف شد. فعالیتهایی در جهت ایمن سازی لیشمانیوز جلدی با استفاده از سرم های ویروسی انجام گرفته كه مایوس كننده بوده است ، از انگلهای كشته شده نیز به عنوان واكسن استفاده شد كه به عنوان یك واكسن تجربی توسط محققین برزیلی و در ونزوئلا به منظور ایمنی در دنیا استفاده شده است و در قاره آمریكا تزریق داخل وریدی آن استفاده شد كه باعث واكنشهای تب زا در فرد شد.

از سال 1370 فعالیتهایی برای ساخت واكسن در انستیتو رازی شروع شد كه مورد آزمایش قرار گرفت ولی پس از آزمایشات مشخص شد كه ایمنی ایجاد شده توسط این واكسن به حدی نیست كه مصونیت كافی در برابر عفونت ایجاد كند. در حال حاضر طرحهای متعددی جهت تولید واكسیناسیون در دست بررسی است كه هنوز نتایج مفیدی از آنها بدست نیامده است.