امروزه با توجه به پیشرفت های به دست آمده در طراحی و ساخت ایمپلنت های دندانی و تنوع در شکل فیکسچرها و اباتمنت ها ، طبیعتاً می بایست مشکلات بیماران بی دندان در استفاده از پروتزهای کامل رفع شده باشد. بیمار در استفاده از اوردنچر متکی بر ایمپلنت ، درصورتی که تمام اصول هنگام کار گذاشتن فیکسچرها و ساخت پروتز رعایت شده باشد، دیگر با مسائلی همچون خارج شدن از دهان ، جابجا شدن هنگام غذا خوردن و صحبت کردن روبرو نخواهد شد و براحتی از آن استفاده خواهد کرد. اما آیا همیشه استفاده از ایمپلنت برای ساخت اوردنچر نتایج فوق را دربر خواهد داشت یا خیر؟ جواب منفی می باشد. زیرا وقتی که 2 فیکسچر با جهت مخالف یکدیگر دیگر نمی توانیم به راحتی اوردنچر ایده آل خود را بسازیم.
یکی از نکات مهم در طراحی و ساخت اوردنچرها فراهم کردن مسیری مناسب برای گذاشتن و خارج کردن پروتز وقرار گرفتن آن بر روی اتچمنت ها می باشد. نکته دیگر قرار دادن اتچمنت ها به صورتی که با هم هماهنگ باشند مئ باشد. برای این کار می توانیم از اتچمنت هایی با طول مناسب استفاده کنیم. اما در بعضی از سیستم های ایمپلنت اباتمنت های مورد نیاز موجود نمی باشند، پس باید به شکلی این مشکل را حل کنیم. در بخش اول این مقاله ، مشکل و راه حل آن را در بیماری که طرح درمان اوردنچر بر روی دو پایه ایمپلنت با اباتمنت های توپی شکل (Ball attachments) برای او انتخاب شده را مطرح می کنیم. در این بیمار فیکسچر سمت چپ نسبت به فیکسچر سمت راست پایینتر قرار گرفته است و با وجود این اختلاف سطح ما نتوانستیم اتچمنت با طول مناسب را تهیه کنیم، لذا تصمیم به ساخت اتچمنتی با طول مناسب گرفته شد. با استفاده از اباتمنت مستقیم و بستن آنها بر روی فیکسچرها مرحله اول کار انجام شد .