قدیمی ترین مدرک مستندی که بر انجام ختنه دلالت می کند , مربوط به مصر باستان , حدود 2400 سال پیش از میلاد مسیح است .
در آن زمان ختنه نه در زمان کودکی بلکه در هنگام ورود از مرحله نوجوانی به بزرگسالی انجام می گرفت .
ختنه سبب کاهش احتمال ابتلا به عفونت ادراری ونیز برخی از بیماریهای مقاربتی مثل ایدز و سیفلیس می شود. البته ختنه از ابتلابه این بیماریها پیشگیری نمی کند, بلکه فقط احتمال آنها را کاهش می دهد .
شایعترین عارضه ختنه خونریزی است . عفونت محل زخم نیز ممکن است رخ دهد . سایر عوارض بسیار نادر هستند.
در مورد بهترین زمان انجام ختنه اتفاق نظر وجود ندارد. برخی3-2 روز پس از تولد را توصیه کرده اند ، برخی 3-2 هفته پس از تولد وگروهی دیگر بین 5 سالگی تا بلوغ را. به نظر اینجانب در صورتی که اندازه آلت مناسب باشد بین یک تا سه ماهگی زمان مناسبی برای ختنه است .چرا که در این سن می توان با بی حسی موضعی به راحتی ختنه را انجام داد اما هر چه سن بالاتر رود کنترل کودک در حین عمل مشکلتر می شود .
در کودکان بالای یک سال توصیه می شود ختنه زیر بیهوشی انجام گیرد تا خاطره بدی در ذهن کودک باقی نماند . بهتر است ختنه در فاصله سنی 5-3 سالگی انجام نشود چراکه در این زمان کودک در حال شناخت هویت جنسی خود است وباید تا حد امکان از انجام اعمال جراحی برروی اعضای تناسلی اجتناب نمود. گاهی بدلیل کوچکی آلت ، چاقی کودک یا وجود هیدروسل (تجمع آب دور بیضه ) آلت بخوبی نمایان نیست ودر این حالت بهتر است ختنه به تعویق بیفتند . در صورت وجود هایپوسپادیاس (پائین بودن سوراخ آلت ) نیز ختنه نباید انجام شود .
ختنه به دو روش جراحی ویا با گذاشتن حلقه انجام می شود. استفاده از حلقه پس از سه ماهگی وبخصوص پس از یکسالگی احتمال بروز عوارض را افزایش می دهد . ممکن است حلقه از جای خود خارج شده وسبب خونریزی شود . ممکن است به سمت زیر سر آلت جابجا شود واختلال خونرسانی به سر آلت وتورم آنرا موجب شود ویا جریان ادرار را مسدود نماید .
روش جراحی این مزیت را دارد که پوست ومخاط به میزان دلخواه بریده شده وظاهر زیباتری بدست می آید. البته افراد با تجربه با حلقه نیز نتایج خوبی بدست می آورند .