1. ما از گفتار جهت انتقال معنا و مقصود و گرفتن نتیجه استفاده می کنیم . تلاش برای آموزش یک روش صحبت کردن طوطی وار به کودک کاری بسیار عبث خواهد بود.
2. درک کردن پیش از صحبت کردن بوجود می آید.به عنوان یک قانون کودک بیشتر از آنکه بیان می کند درک می کند، بنابراین وقتی زبان را به کودکی می آموزیم باید سعی کنیم درک او رشد پیدا کند.
3. زبان چیزی فراتر از کلمه هاست. ما باید بیاموزیم که چطور کلمه ها را کنار هم بچینیم و جمله بسازیم. این کار مشکلی است، اما وقتی کودک آنرا یاد گرفت، می تواند خواسته هایش را بسیار راحت تر بیان کند.
4. تصور اینکه فکر کردن بدون زبان وجود داشته باشد، مشکل است. در حقیقت ما اغلب با صدای بلند فکر می کنیم . استفاده از کلمات برای نامیدن اشیا در بخاطر آوردن آنها به ما کمک می کند. زبان همچنین به ما کمک می کند که به اعمال روزانه خودمان نظم بدهیم و بطور منطقی فکر کنیم.
5. زبان حتی کمک می کند که آنچه بر ما می گذرد را نشان دهیم. زبان به کودک کمک می کند روی عملی که انجام می دهد، متمرکز شود.
6. از طریق زبان کودک یاد می گیرد که با اطرافیانش ارتباط برقرار کند و مورد قبول آنها واقع شود. آنها می آموزند گوش بدهند و بموقع در مقابل آن صحبت کنند.
7. کودکان می توانند از زبان جهت بیان احساسات و دردهایشان استفاده کنند. زمانیکه بتوان اینها را با دیگری در میان گذاشت، از ناراحتی و عجز بیشتر جلوگیری می شود.
8. وقتی کودک شروع به صحبت کردن بصورت جمله نمود، یادگیری زبان متوقف نمی شود . هر عمل جدیدی که کودک می آموزد یک سری کلمات جدید به آموخته های قبلی او اضافه می شود. زبان در تمام یادگیریهای دیگر کودک دخالت می کند .همانطوریکه کودک نمی تواند قبل از خزیدن و راه رفتن بدود، در مورد گفتار هم او نمی تواند بدون کسب مهارتهای مقدماتی حرف زدن را بیاموزد.
در این دوره از زمان کسی نمی تواند اهمیت زبان را ناجیز بشمارد. درحقیقت ما از طریق رادیو، تلویزیون، بلندگوهای اماکن عمومی، و غیره با گفتار احاطه شده ایم. گفتار در همه جا مورد استفاده است.بنابر این جای تعجب نیست که والدین این همه بر وضعیت گفتار کودکانشان تاکید دارند و به همین دلیل است که کوچکترین تاخیری در گفتار موجب نگرانی شدید والدین می شود.
پس کودکانی که مشکل گفتاری دارند احتیاج به کمکهای اضافه تر و سریعتری دارند.همه ی بچه ها بالاخره یک زمانی باید صحبت کردن را بیاموزند و بهترین موقع زمانی است کهطفل هنوز روی زانوهای مادرش می نشیند. مادر اولین معلم کودک است. براستی که مادران شایسته ترین افراد برای آموزش گفتار به فرزندانشان هستند، با اینحال آموزش سخن گفتن به کودکانی که تاخیر یا مشکل گفتاری دارند کار ساده ای نیست. برای کمک به آنها پدر و مادر باید بدانند که یادگیری زبان مستلزم چه چیزهایی است و اینکه زبان چیزی بیشتر از توانایی صحبت کردن است.