به طور طبیعی آلت تناسلی در مردان در حالت نعوظ بصورت مستقیم قرار می گیرد و انحرافی در آن دیده نمی شود اما در حالت شل و غیر نعوظ در اکثر موارد آلت به یک سمت که معمولا طرف چپ است متمایل است که هیچ اهمیتی ندارد.
انحراف جزیی در موارد بسیاری دیده میشود بطوری که در اکثر موارد قسمت انتهایی آلت به سمت بالا یا پایین خمیدگی دارد و بطور شایع محل خمیدگی قسمت میانی آلت است. خمیدگی به طرفین کمتر شایع است.معیار اهمیت برای خمیدگی های آلت ایجاد اختلال در روابط جنسی است. معمولا موارد خفیف که اشکالی در روابط ایجاد نمیکنند اهمیتی نیز ندارند. انتظار بر این است که انحراف کمتر از سی درجه هیچ گونه اختلالی در روابط جنسی ایجاد نکند و بنابراین نیازی به درمان ندارد.
خمیدگی های جزیی در تنه آلت تناسلی معمولا علت واضحی ندارند و نیاز به اقدامی نیز ندارند.
خمیدگی عمده در هیپوسپادیاس در نوک آلت یا حشفه دیده میشود که به دلیل کوتاه بودن مجرای ادرار حشفه به پایین کشیده می شود و حالت پهن شده پیدا میکند. درمان این موارد با قطع بافت هایی که حشفه را به پایین کشیده اند و بازسازی مجرای ادرار انجام می شود.
معمولا بعد از سن پنجاه سالگی دیده میشود و با جایگزین شدن بافت های التهابی و غیر قابل انعطاف بجای بافت طبیعی در تنه آلت معمولا در قسمت پشتی آلت ایجاد می شود که در نتیجه باعث کج شدن و خمیدگی در تنه آلت می شود. خصوصیت بارز بیماری درد و ایجاد مناطق سفت در تنه آلت است .درمان آن در ابتدای بیماری دارویی است ولی موارد شدید ممکن است نیاز به عمل جراحی باشد.
به آسیب و پارگی تنه آلت که معمولا به علت ضربه شدید حین روابط جنسی اتفاق می افتد گفته می شود. این پارگی اگر ترمیم شود عوارضی ندارد ولی عدم درمان آن می تواند باعث کجی آلت شود.
ملاک برای درمان خمیدگی های آلت ایجاد اختلال در روابط جنسی است . بنابراین اکثر آنها نیاز به درمانی ندارند.
بجز مراحل اولیه بیماری پیرونی سایر موارد درمان دارویی ندارد.
استفاده از دستگاه های کشش یا آتل بندی توصیه نمی شود.
دو روش جراحی اصلی برای خمیدگی های آلت وجود دارد :
برداشتن قسمتی از بافت طبیعی در سمت مخالف خمیدگی که اشکال اصلی کوتاه شدن اندازه آلت است.
اضافه کردن بافت در همان سمت خمیدگی که باعث حفظ طول آلت میشود اما از آنجا که بافت های جایگزین شده معمولا کیفیت بافت اصلی را ندارند باعث می شود نعوظ و سفتی قابل قبولی ایجاد نشود.