هر چند وقت یکبار، در دندانپزشکی و سایر زمینه ها، فناوری جدیدی به وجود می آید که نوید تغییر روش های استاندارد را می دهد. TADS (دستگاه های لنگرگاه موقت) دقیقاً جدید نیستند - ارتودنتیست ها از دهه 1980 از آنها استفاده می کردند - اما امروزه در حال پذیرش گسترده ای هستند. مزایایی که آنها برای برخی از بیماران ارتودنسی ارائه می دهند را می توان حتی پیشگامانه نامید.
در اصل، TADS ایمپلنت های کوچک و پیچ مانندی هستند که از آلیاژ تیتانیوم ساخته شده اند و بدون جراحی، داخل استخوان فک قرار می گیرند که تا مدتی با اعمال نیرو به دندلن های دیگر، باعث حرکت آنها شوند. همانطور که از نامشان پیداست، آنها موقتی هستند - معمولاً در طی چند ماه از درمان در جای خود باقی می مانند و سپس برداشته می شوند. عملکرد آنها ایجاد یک انکوریج پایدار است - یعنی یک نقطه ثابت که می توان دندانهای دیگر را در اطراف آن حرکت داد.
همچنین بخوانید: ارتودنسی متحرک چیست و طول درمان آن چقدر است؟
دندان در فک، داخل استخوان و بافت پریودنتال است که دندان را به استخوان متصل می کند. حرکت دندان ها باعث می شود که این بافت به آرامی کنار رفته و با اعمال نیرو توسط دستگاه های ارتودنسی، مانند سیم ها و کش ها، اصلاح شوند.
اما برای انجام کار خود، آن نیرو نیاز به یک نقطه ثابت برای فشار دادن دارد. در صورت امکان، ارتودنتیست ها از دندان های عقبی به عنوان لنگر استفاده می کنند - اما گاهی اوقات ممکن است برای ایجاد انکوریج لازم به هدگیر نیاز باشد.
یکی از کاربردهای TAD یا مینی اسکرو درمان لبخند لثه ای است. مینی اسکرو کمک می کند تا دندان های جلویی فک بالا به سمت عقب یا بالا حرکت کنند و دندان ها هم تراز شوند. این شرایط به مرور لبخند لثه ای را برطرف می کند.
به منظور جابجایی دندان هایی که در موقعیت نامناسب قرار دارند، سایر دندان های اطراف معمولاً یک تکیه گاه پایدار برای نیروی اعمال شده توسط بریس ایجاد می کنند. استفاده از این دندان ها همیشه امکان پذیر نیست و گاهی اوقات این نیرو ممکن است باعث حرکت نامناسب دندان ها شود. در چنین مواردی، مینی اسکرو می تواند به عنوان یک لنگر یا انکوریج برای کمک به صاف کردن دندان ها و بستن فواصل استفاده شود.
در زیر رایج ترین کاربردهای مینی ایمپلنت ارتودنسی آورده شده است:
حداقل دو مینی ایمپلنت 1.5 میلیمتری بالای دندان های خلفی قرار داده می شود تا به بالا بردن دندان ها کمک کنند و باعث کاهش اپن بایت قدامی شود. گاهی اوقات شما نیاز به قرار دادن 4 مینی ایمپلنت دارید. 2 تا در باکال و 2 تا در کام. در موارد شدید، ممکن است نیاز باشد که مینی ایمپلنت را برای کاهش ریسک آسیب به دندان های آسیاب، بالاتر قرار دهید.
یکی دیگر از کاربردهای مینی ایمپلنت های ارتودنسی، اینتروژن دندان های فوق العاده بیرون زده است. استفاده از دستگاه های انکوریج موقت برای اینتروژن مولر، ممکن است با بریس های سکشنال انجام شود. توصیه می شود دو ایمپلنت مینی قرار داده شود. در باکال 8.5 میلیمتر طول و در کام 11 میلی متر برای جبران ضخامت بافت کام.
از دست دادن دندان ها با درجات متفاوتی از تحلیل استخوان همراه است. این از دست دادن استخوان چالشی را برای جایگزینی دندان از دست رفته با ایمپلنت دندان ایجاد می کند. جایگزین دیگری برای ایمپلنت دندان، بستن فضا با بریس در صورت وجود دندان کافی است. این تکنیک به استفاده از دستگاه انکوریج موقت TAD برای هدایت نیرو به سمت دندان از دست رفته نیاز دارد. ارتودنتیست شما اطمینان حاصل می کند که اندازه ی ریشه ی دندان متحرک به اندازه کافی قوی است. ریشه های مخروطی در مولرها در حرکت، ضعیف عمل می کنند.
1.اگر مینی ایمپلنت به صورت مزیالی قرار گیرد، به یک سیستم کانتی لور نیاز است تا نیرو را ارائه کند.
2.اگر مینی ایمپلنت به صورت دیستالی قرار گیرد، باید از یک فنربسته برای ایجاد نیرو استفاده شود.
نیش نهفته می تواند باعث تحلیل ریشه ی دندان های مجاور شود. در صورت وجود چنین آسیبی و در مراحل اولیه، دور کردن نیش از دندان آسیب دیده برای جلوگیری از آسیب بیشتر بسیار مهم است. با قرار دادن TAD در قسمت دیستال دندان نیش و به اندازه کافی بالا برای جلوگیری از حرکت بیشتر، این انکوریج اسکلتی، خطر آسیب بیشتر به ریشه دندان های مجاور را تا حد زیادی کاهش می دهد.
TAD ممکن است ترسناک به نظر برسد، اما قرار دادن و برداشتن مینی ایمپلنت شما تجربه ای تقریبا بدون درد است.
قبل از قرار دادن TAD ، از مقدار کمی بی حس کننده موضعی برای بی حس کردن ناحیه استفاده می شود. هنگامی که ایمپلنت شما را قرار می دهند ممکن است کمی فشار احساس کنید. با از بین رفتن اثر داروی بی حسی، ممکن است کمی ناراحتی احساس کنید. در صورت نیاز می توانید از مسکن های بدون نسخه استفاده کنید تا به شما کمک کند.
هنگامی که زمان برداشتن TAD شما فرا می رسد، شما نیازی به بی حسی نخواهید داشت و این ناحیه باید طی چند روز آینده به خوبی بهبود یابد.
TAD ها به عنوان یک لنگر در طول درمان ارتودنسی عمل می کنند. آن ها از حرکت ناخواسته ی دندان جلوگیری می کنند و به دستیابی به نتایج بزرگی کمک می کنند که قبلاً فقط با هدگیر یا جراحی فک می توانست انجام گیرد، مانند اصلاح اپن بایت.
برای استفاده از این روش لازم است موارد زیر را مد نظر قرار دهید. توجه به این نکات موجب کاهش عوارض مینی اسکروی ارتودنسی و افزایش موفقیت درمان خواهد شد.
با هر ایمپلنت پزشکی، خطرات و عوارض خاصی ممکن است ایجاد شود، هرچند به ندرت. در اینجا خطراتی وجود دارد که باید قبل از انجام عمل از آنها آگاه بود:
شواهد محدودی در مورد عملکرد مینی اسکروها وجود دارد، اما هیچ نگرانی ایمنی در مورد استفاده از آنها وجود ندارد. میزان موفقیت بیش از 80 درصد است. مینی اسکرو معمولاً طوری قرار می گیرد که بین ریشه دو دندان قرار گیرد. در بیشتر موارد در طول درمان، ثابت می مانند.
در بیشتر موارد، دندانپزشک از دندان های اطراف به عنوان لنگر استفاده می کند. اما گاهی ممکن است امکان این کار وجود نداشته باشد. معمولا در شرایط زیر، ارتودنسی مینی اسکرو توصیه می شود:
مینی اسکرو بخشی از روند درمان شما است و باید علاوه بر ارتودنسی، برای قرار دادن پیچ ارتودنسی هم هزینه کنید. قیمت این روش در کلینیک ها و مطب های مختلف و با توجه به میزان تجربه ارتودنتیست و همچنین نوع مینی اسکرو استفاده شده متفاوت است.
برای اطلاع از ارتودنسی نامرئی؛ انواع، معایب، مزایا، مراحل، اهداف درمانی و هزینه ، کلیک کنید.