بیماری لک و پیس زمانی رخ می دهد که سلول های تولید کننده رنگدانه (ملانوسیت ها) از بین بروند و یا تولید ملانین را متوقف کنند. درمورد علت پیدایش بیماری ویتیلیگو اتفاق نظر وجود ندارد و نظریه های مختلفی مطرح شده است؛ ولی چندین فرضیه بیشتر مورد توجه قرار دارند. بیشتر این فرضیه ها بر اساس آسیب و از بین رفتن یا غیرفعال شدن ملانوسیت ها شکل گرفته اند. یکی از این فرضیه ها نقش سیستم ایمنی در پیدایش این بیماری است بدین معنی که سیستم ایمنی فرد علیه ملانوسیت های خودی وارد عمل شده و آنها را از بین می برد. فرضیه دیگر خود تخریبی ملانوسیت ها است که براساس نقایص داخل سلولی، سلول ها به تدریج از بین می روند.
از آنجا که مشکل اصلی بیماران ویتیلیگو، ناکارآمد بودن سلول های تولیدکننده ملانوسیت است، محققان موفق به درمان بیماری ویتیلیگو با پیوند خودی (اتولوگ) سلول های ملانوسیت که یک روش سلول درمانی محسوب می شود، شدند. نتایج این شیوه درمانی جدید روی مبتلایان به لک و پیس کاملاً بی خطر و بسیار رضایت بخش بوده است. در این روش، نمونه پوستی کوچکی از ناحیه سالم بیمار برداشته شده و به آزمایشگاه منتقل می شود. در آزمایشگاه، سلولهای رنگدانه ساز پوست جدا شده و سپس این سلولها به نواحی ویتیلیگو بیمار پیوند می شوند. میزان موفقیت این روش در افراد مختلف و نواحی مختلف بدن متفاوت بوده و حدود ۴۰ تا ۶۰ درصد می باشد.
پیدایش پیسی نتیجه از بین رفتن سلول های رنگدانه ساز پوست است که دلیل آن ناشناخته است؛ اما چهار تئوری اصلی در این زمینه وجود دارد:
علامت اصلی بروز بیماری پیسی بی رنگ شدن لکه ای پوست بدن است. معمولاً این بی رنگ شدن پوست بدن ابتدا برای قسمت هایی از بدن که در معرض نور خورشید هستند، مانند دست ها، پاها، صورت و لب اتفاق می افتد. علائم کلی بیماری پیسی شامل موارد زیر می شود:
در صورتی که بخش کوچکی از پوست دچار لک و پیس شده باشد ابتدا نمونه ای از لایه های سطحی پوست برداشته می شود. این نمونه برداری به روش خراشیدن پوست انجام می گیرد و درد قابل توجه یا اسکار پوستی قابل مشاهده ای نخواهد داشت. پس از اتمام فرایند نمونه برداری، سلول های پوست از یک دیگر تفکیک شده و تغییرات مختصری بر روی آنان اعمال می شود. به این ترتیب مشخص می گردد که کدام قسمت از نمونه علائم بیماری ویتیلیگو را از خود نشان داده است، در نتیجه متخصص می تواند پیوند سلولی را بر روی آن نقاط آغاز کرده و به درمان بیماری بپردازد. از این روش برای درمان پیسی در ابعاد کوچک بهره برده می شود. در حقیقت برای از بین بردن ویتیلیگو در ابعاد وسیع باید روش دیگری را در پیش گرفت.
این روش مخصوص افرادی است که در پی ابتلا به این بیماری متحمل ضایعات پوستی گسترده ای شده اند. در این روش نیز مانند روش اول ابتدا نمونه از پوست جدا می گردد و سپس سلول های موجود در این نمونه در محیط آزمایشگاهی کشت داده می شوند و سر انجام پس از تکثیر سلولی و افزایش تعداد آنها، پیوند انجام شده و علائم ویتیلیگو از بین می رود. البته تنها اقدامی که برای درمان پیسی به این روش انجام می شود، سلول درمانی نیست، بلکه برای گرفتن نتیجه ی هر چه بهتر، از درمان های جانبی مانند دارو درمانی، لیزر درمانی و نور درمانی هم استفاده می گردد.
به طور کلی به دلیل بی عارضه و بی خطر بودن سلول درمانی، محدودیت های خاصی برای بهره گیری از این روش ذکر نشده است. تنها موضوعی که در این مورد وجود دارد، محدودیت سنی است. این فاکتور باید حتما مورد توجه متخصص ژنتیک قرار گیرد؛ چراکه انجام سلول درمانی برای افرادی کمتر از 12 سال به هیچ عنوان مجاز نمی باشند. از دیگر شروط بهره گیری از سلول تراپی برای درمان پیسی این است که نباید لکه ی سفیدی در طول یک سال گذشته بر روی پوست ایجاد گردد. همچنین باید لک های قدیمی نیز بدون تغییر باقی مانده باشند.
اتولوگ بودن یعنی درمان با استفاده از سلول های خود شخص مسئله رد پیوند را در پی نخواهد داشت و در بدن واکنش منفی و پس زدن پیوند دیده نشده است. مانند هر روش پزشکی دیگر، همیشه خطر خونریزی خفیف یا عفونت جزئی در محل برداشت نمونه یا تزریق وجود دارد. همچنین اگر پزشک ماهری را انتخاب نکرده باشید ممکن است باعث ایجاد زخم در محل برداشت سلول بنیادی نیز بشود.
هزينه تزریق سلول بنیادی شامل هزينه فراوري سلول، كليه آزمايشات، ويزيت ها، دستمزد پزشک و ... مي باشد.
نسخه اصلی مطلب کاربرد سلولهای بنیادی در درمان لک و پیس را در سایت دکتر جمال الدین حسن زاده بخوانید.