آرنج تنیس بازان یا اپی کندیلیت جانبی یک بیماری دردناک آرنج است که در اثر استفاده بیش از حد ایجاد می شود. جای تعجب نیست که بازی تنیس یا سایر ورزش های راکتی می تواند باعث این عارضه شود. با این حال، چندین ورزش و فعالیت دیگر به جز تنیس نیز می تواند شما را در معرض خطر قرار دهد.

آرنج تنیس بازان التهاب یا در برخی موارد ریزش تاندون هایی است که به عضلات ساعد در قسمت بیرونی آرنج می پیوندند. ماهیچه ها و تاندون های ساعد در اثر استفاده بیش از حد آسیب می بینند. این امر منجر به درد و حساسیت در قسمت خارجی آرنج می شود.
گزینه های درمانی زیادی برای آرنج تنیس بازان وجود دارد. در بیشتر موارد، درمان شامل یک رویکرد تیمی است. پزشکان، فیزیوتراپیست ها و در برخی موارد جراحان برای ارائه مؤثرترین مراقبت ها با هم همکاری می کنند.

علت آرنج تنیس بازان

• استفاده بیش از حد:

مطالعات اخیر نشان می دهد که آرنج تنیس بازان اغلب به دلیل آسیب به یک عضله خاص ساعد است. عضله ECRB به تثبیت مچ دست در زمانی که آرنج صاف است کمک می کند. به عنوان مثال، این اتفاق در حین بازی تنیس روی زمین رخ می دهد. هنگامی که ECRB به دلیل استفاده بیش از حد ضعیف می شود، پارگی های میکروسکوپی در تاندون ایجاد می شود، جایی که به اپیکوندیل جانبی متصل می شود که نهایتا منجر به التهاب و درد می شود.
ماهیچه ECRB همچنین ممکن است به دلیل موقعیت خود در معرض خطر بیشتری برای آسیب باشد. با خم شدن و راست شدن آرنج، عضله بر روی برجستگی های استخوانی ساییده می شود. این می تواند به مرور زمان باعث ساییدگی و پارگی تدریجی عضله شود.

• فعالیت ها:

ورزشکاران تنها افرادی نیستند که به آرنج تنیس بازان مبتلا می شوند. بسیاری از افراد به دلیل شرکت در کار یا فعالیت های تفریحی که نیاز به استفاده مکرر و شدید از ماهیچه ساعد یا اکستنشن مکرر مچ دست و دست دارد، به این عارضه مبتلا می شوند.
نقاشان، لوله کش ها و نجاران به ویژه در معرض ابتلا به آرنج تنیس بازان هستند. مطالعات نشان داده است که کارگران اتومبیل، آشپزها و حتی قصابان بیشتر از بقیه مردم به آرنج تنیس بازان مبتلا می شوند. تصور می شود که تکرار و برداشتن وزنه مورد نیاز در این مشاغل منجر به آسیب می شود.

• سن:

اکثر افرادی که به آرنج تنیس بازان مبتلا می شوند بین 30 تا 50 سال سن دارند، اگرچه هر کسی در صورت داشتن عوامل خطر ممکن است به آرنج تنیس بازان مبتلا شود. در ورزش های راکتی مانند تنیس، تکنیک ضربه نادرست و تجهیزات نامناسب ممکن است از عوامل خطر باشند.

• عوامل ناشناخته:

اپی کندیلیت جانبی می تواند بدون هیچ گونه آسیب مکرر تشخیص داده شده رخ دهد. این اتفاق را ایدیوپاتیک یا با علت ناشناخته می نامند.

علائم آرنج تنیس بازان

علائم آرنج تنیس بازان به تدریج ایجاد می شود. در بیشتر موارد، درد به صورت خفیف شروع شده و به آرامی طی هفته ها و ماه ها بدتر می شود. معمولاً هیچ آسیب خاصی در ارتباط با شروع علائم وجود ندارد.
علائم و نشانه های رایج آرنج تنیس بازان عبارتند از:

1. درد یا سوزش در قسمت خارجی آرنج
2. ضعف قدرتی در گرفتن اشیا
3. گاهی اوقات درد در شب

علائم اغلب با فعالیت ساعد، مانند نگه داشتن راکت، چرخاندن آچار یا تکان دادن دست بدتر می شوند. دست غالب شما اغلب تحت تأثیر قرار می گیرد. با این حال، هر دو دست می تواند تحت تاثیر قرار گیرد.

تشخیص آرنج تنیس بازان

در طول معاینه فیزیکی، پزشک ممکن است به ناحیه آسیب دیده فشار وارد کند یا از شما بخواهد که آرنج، مچ دست و انگشتان خود را به روش های مختلف حرکت دهید.
در بسیاری از موارد، سابقه پزشکی و معاینه فیزیکی شما اطلاعات کافی برای تشخیص آرنج تنیس بازان در اختیار پزشک قرار می دهد. اما اگر پزشک مشکوک باشد که ممکن است چیز دیگری باعث علائم شما شود، ممکن است آزمایش های اضافی را برای رد سایر علل مشکل شما توصیه کند.

• اشعه ایکس: اشعه ایکس تصاویر واضحی از ساختارهای متراکم مانند استخوان ارائه می دهد. آن ها ممکن است برای رد آرتریت آرنج استفاده شوند.
• اسکن تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI): اسکن MRI تصاویری از بافت های نرم بدن از جمله ماهیچه ها و تاندون ها را ارائه می دهد. اسکن MRI ممکن است برای تعیین میزان آسیب در تاندون یا رد سایر صدمات تجویز شود. اگر پزشک فکر می کند علائم شما ممکن است مربوط به مشکل گردن باشد، ممکن است اسکن MRI از گردن را تجویز کند تا ببیند آیا فتق دیسک یا تغییرات آرتروز مفاصل در گردن شما وجود دارد یا خیر. هر دوی این شرایط می توانند باعث درد دست شوند.
• الکترومیوگرافی (EMG): پزشک شما ممکن است EMG را برای رد فشار عصبی تجویز کند. بسیاری از اعصاب در اطراف آرنج حرکت می کنند و علائم فشردگی عصب مشابه علائم آرنج تنیس بازان است.

درمان غیرجراحی آرنج تنیس بازان

تقریباً 80 تا 95 درصد بیماران با درمان غیرجراحی موفقیت آمیز مداوا می شوند. گزینه های درمان غیرجراحی شامل موارد زیر می شود:

• استراحت: اولین قدم برای بهبودی این است که به دست خود استراحت کافی بدهید. این بدان معناست که شما مجبور خواهید بود شرکت در ورزش، فعالیت های سنگین کاری و سایر فعالیت هایی که باعث علائم دردناک می شوند را برای چند هفته متوقف یا کاهش دهید.
• داروها: استامینوفن یا داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs)، مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن، ممکن است برای کمک به کاهش درد و تورم مصرف شود.
• فیزیوتراپی: تمرینات خاص برای تقویت عضلات ساعد مفید است. درمانگر شما همچنین ممکن است اولتراسوند، ماساژ یخ یا تکنیک های تحریک عضلانی را برای بهبود عملکرد عضلات انجام دهد.
• بریس: استفاده از بریس در مرکز پشت ساعد نیز ممکن است به تسکین علائم آرنج تنیس بازان کمک کند. این می تواند علائم را با استراحت دادن به عضلات و تاندون ها کاهش دهد.
• تزریق استروئید: استروئیدها، مانند کورتیزون، داروهای ضد التهابی بسیار موثری هستند. پزشک شما ممکن است تصمیم بگیرد که به ناحیه دردناک اطراف اپی کندیل جانبی شما یک استروئید برای تسکین علائم تزریق کند.
• پلاسمای غنی از پلاکت: پلاسمای غنی از پلاکت ( PRP ) یک درمان بیولوژیکی است که برای بهبود شرایط زیستی بافت طراحی شده است. شامل گرفتن نمونه کوچکی از خون از دست و سانتریفیوژ کردن آن برای بدست آوردن پلاکت از محلول است. پلاکت ها به دلیل غلظت بالای فاکتورهای رشد خود شناخته می شوند که می توانند به ناحیه آسیب دیده تزریق شوند.
• امواج شوک برون بدنی: امواج شوک درمانی امواج صوتی را به آرنج می فرستد. این امواج صوتی باعث ایجاد میکروتروما می شود که فرآیندهای درمانی طبیعی بدن را ارتقا می دهد. درمان با امواج شوک توسط بسیاری از پزشکان تجربی در نظر گرفته می شود، اما برخی منابع نشان می دهند که می تواند موثر باشد.
• بررسی تجهیزات: اگر در ورزش راکتی حضور فعال دارید، ممکن است پزشک شما را تشویق کند که تجهیزات خود را از نظر تناسب با بدن بررسی کنید. راکت های سفت تر و راکت های شل تر اغلب می توانند فشار وارده بر ساعد را کاهش دهند، به این معنی که عضلات ساعد مجبور نیستند به سختی کار کنند. اگر از یک راکت بزرگ استفاده می کنید، تغییر دادن سر کوچک تر ممکن است به جلوگیری از عود علائم کمک کند.

نسخه اصلی مطلب عارضه آرنج تنیس بازان یا تنیس البو را در سایت دکتر سلمان فلاح بخوانید.

---