آرنج تنیس بازان(Tennis Elbow) یا اپیکوندیلیت جانبی(Lateral Epicondylitis) ، یک وضعیت دردناک آرنج است که در اثر استفاده بیش از حد ایجاد می شود.

جای تعجب نیست که بازی تنیس یا سایر ورزش های راکتی می تواند باعث این بیماری شود. با این حال، چندین ورزش و فعالیت دیگر به غیر از تنیس نیز می توانند شما را در معرض خطر قرار دهند.

آناتومی آرنج

• مفصل آرنج از سه استخوان تشکیل شده است: استخوان بالای بازو (استخوان بازو) و دو استخوان در ساعد (شعاعی و اولنا). برآمدگی های استخوانی در پایین استخوان بازو به نام اپیکوندیل وجود دارد که در آن چندین ماهیچه ساعد، مسیر خود را آغاز می کنند. برآمدگی استخوانی در قسمت بیرونی (جانبی) آرنج، اپیکوندیل جانبی نامیده می شود.
• ماهیچه ها، رباط ها و تاندون ها مفصل آرنج را در کنار هم نگه می دارند.
• اپیکوندیلیت جانبی یا آرنج تنیس بازان شامل ماهیچه ها و تاندون های ساعد می شود که مسئول کشش مچ و انگشتان هستند. تاندون های ساعد که اغلب اکستانسور نامیده می شوند، ماهیچه ها را به استخوان متصل می کنند. تاندونی که معمولاً در آرنج تنیس باز درگیر می شود Extensor Carpi Radialis Brevis (ECRB) نام دارد.

علت

• استفاده بیش از حد:

مطالعات اخیر نشان می دهد که آرنج تنیس بازان اغلب به دلیل آسیب به عضله خاص ساعد است. ماهیچه اکستانسور کارپی رادیالیس برویس (ECRB) به تثبیت مچ دست در زمان صاف بودن آرنج کمک می کند. این امر به عنوان مثال در هنگام حرکت دسته تنیس رخ می دهد. هنگامی که ECRB در اثر استفاده بیش از حد ضعیف می شود، پارگی های میکروسکوپی در تاندونی که به اپیکوندیل جانبی متصل می شود، ایجاد می شود. این اتفاق منجر به التهاب و درد می شود.

ECRB همچنین ممکن است به دلیل موقعیت خود در معرض افزایش آسیب قرار گیرد. با خم شدن و صاف شدن آرنج، ماهیچه به برآمدگی های استخوانی می ساید که می تواند باعث سایش و پارگی تدریجی ماهیچه در طول زمان شود.

• فعالیت ها:

• ورزشکاران تنها افرادی نیستند که تنیس البو را تجربه می کنند. بسیاری از افراد در فعالیت هایی شرکت می کنند که مستلزم استفاده مکرر و شدید از ماهیچه ساعد یا کشش مکرر مچ دست و دست است.
• نقاشان، لوله کش ها و نجارها مستعد تنیس البو هستند. مطالعات نشان داده است که کارگران خودرو، آشپزها و حتی قصاب ها بیشتر از بقیه مردم تنیس البو می گیرند. تصور می شود که تکرار و برداشتن وسایل سنگین مورد نیاز در این مشاغل منجر به آسیب می شود.

• سن:

اکثر افرادی که آرنج تنیس بازان می گیرند بین 30 تا 50 سال سن دارند. اگرچه هر فردی در صورت داشتن عوامل خطر می تواند دچار تنیس البو شود. در ورزش های راکتی مانند تنیس، تکنیک سکته ای زدن نامناسب و تجهیزات نادرست ممکن است عوامل خطر باشند.

• عوامل ناشناس:

اپيكونديليت جانبي مي تواند بدون آسيب ديدگي مكرر رخ دهد. این پدیده ایدیوپاتیک یا علت نامعلوم نامیده می شود.

علائم:

علائم آرنج تنیس بازان به تدریج ایجاد می شود. در بیشتر موارد، درد خفیف شروع شده و به آرامی طی هفته ها و ماه ها تشدید می شود. معمولاً هیچ آسیب خاصی در ارتباط با شروع علائم وجود ندارد.

علائم و نشانه های شایع تنیس البو عبارتند از:

• درد یا سوزش در قسمت خارجی آرنج
• ضعف در قدرت گرفتن ماهیچه
• گاهی اوقات، درد در شب

علائم اغلب با فعالیت ساعد بدتر می شود، مانند گرفتن راکت، چرخاندن آچار یا دست دادن. بازوی غالب اغلب تحت تأثیر قرار می گیرد. با این حال هر دو بازو می توانند تحت تأثیر قرار گیرند.

تشخیص

ممکن است پزشک آزمایشاتی را برای رد سایر علت ها توصیه کند.

• اشعه ایکس: این آزمایشات تصاویر واضحی از ساختارهای متراکم مانند استخوان ارائه می دهد. آن ها ممکن است برای رد آرتروز آرنج استفاده شوند.
• اسکن تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI): تصاویری از بافت های نرم بدن از جمله ماهیچه ها و تاندون ها را ارائه می دهد. ممکن است برای تعیین میزان آسیب در تاندون یا رد سایر آسیب ها، اسکن MRI تجویز شود. اگر پزشک فکر می کند که علائم ممکن است مربوط به مشکل گردن باشد، ممکن است اسکن MRI از گردن را تجویز کند تا ببیند آیا فتق دیسک یا تغییرات آرتروز گردن وجود دارد یا خیر. هر دوی این شرایط می توانند باعث ایجاد درد در بازو شوند.
• الکترومیوگرافی (EMG): پزشک ممکن است برای برطرف کردن شک فشرده سازی عصب، EMG را تجویز کند. بسیاری از اعصاب در اطراف آرنج حرکت می کنند و علائم فشردگی عصب ها شبیه به آرنج تنیس بازان است.

درمان غیر جراحی

تقریباً 80 تا 95 درصد از بیماران با درمان غیر جراحی، بهبود می یابند.

• استراحت: اولین قدم برای بهبودی این است که به دست خود استراحت مناسب دهید. این بدان معناست که شما مجبور خواهید بود مشارکت در ورزش، فعالیت های کاری سنگین و سایر فعالیت هایی که باعث علائم دردناک می شوند را برای چند هفته متوقف کرده یا کاهش دهید.
• داروها: ممکن است استامینوفن یا داروهای ضد التهابی (مانند ایبوپروفن) برای کاهش درد و تورم مصرف شود.
• فیزیوتراپی: تمرینات خاص برای تقویت ماهیچه های ساعد مفید است. درمانگر همچنین ممکن است سونوگرافی، ماساژ یخ یا تکنیک های تحریک عضلات را برای بهبود عملکرد عضلات انجام دهد.
• بریس: استفاده از بریس در پشت ساعد نیز ممکن است به تسکین علائم آرنج تنیس بازان کمک کند. این کار می تواند با استراحت ماهیچه ها و تاندون ها شده و علائم را کاهش دهد.
• تزریق استروئید: استروئیدها، مانند کورتیزون، داروهای ضد التهابی بسیار موثری هستند. ممکن است پزشک تصمیم بگیرد که درد اطراف اپیکوندیل جانبی را با تزریق استروئید کاهش دهد.
• پلاسمای غنی از پلاکت: پلاسمای غنی از پلاکت ( PRP ) یک درمان بیولوژیکی است که برای بهبود محیط بیولوژیکی بافت طراحی شده است و شامل گرفتن نمونه کوچکی از خون و سانتریفیوژ کردن آن برای به دست آوردن پلاکت از محلول است. پلاکت ها به دلیل غلظت بالای فاکتورهای رشد خود که می توانند به منطقه آسیب دیده تزریق شوند، شناخته می شوند. در حالی که برخی از مطالعات در مورد اثربخشی PRP بی نتیجه بوده است، برخی دیگر نتایج امیدوار کننده ای را نشان داده اند.
• شوک ویو تراپی: موج شوک درمانی امواج صوتی را به آرنج می فرستد. این امواج صوتی میکروتروما ایجاد می کند که فرایندهای درمانی طبیعی بدن را ارتقا می بخشد. موج شوک درمانی توسط بسیاری از پزشکان تجربی تلقی می شود اما برخی منابع نشان می دهند که می تواند موثر باشد.
• بررسی تجهیزات: اگر در ورزش راکتی شرکت می کنید، پزشک می خواهد که تجهیزات خود را برای تناسب بهتر بررسی کنید. راکت های سفت تر اغلب می توانند فشار بر ساعد را کاهش دهند، این بدان معناست که ماهیچه های ساعد نیازی به کار سخت ندارند. اگر از راکت بزرگ استفاده می کنید، استفاده از راکتی با سر کوچک تر ممکن است از عود علائم جلوگیری کند.

درمان جراحی

اگر علائم پس از 6 تا 12 ماه درمان های غیر جراحی جواب ندهد، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند.اکثر روش های جراحی آرنج تنیس بازان شامل برداشتن ماهیچه های بیمار و اتصال مجدد ماهیچه ای سالم به استخوان است.روش جراحی مناسب برای هر فرد به عوامل مختلفی بستگی دارد. این موارد شامل دامنه آسیب، سلامت عمومی و نیازهای شخصی می شود.

• جراحی باز: متداول ترین روش برای ترمیم آرنج تنیس بازان است که شامل ایجاد یک برش در بالای آرنج می شود. جراحی باز معمولاً به صورت جراحی سرپایی انجام می شود و به ندرت نیاز به یک شب اقامت در بیمارستان دارد.
• جراحی آرتروسکوپی: آرنج تنیس بازان را می توان با استفاده از ابزار مینیاتوری و برش های کوچک ترمیم کرد. مانند جراحی باز، این روش هم یک روزه یا سرپایی است.

خطرات جراحی

مانند هر جراحی، جراحی آرنج تنیس بازان نیز دارای خطراتی است. رایج ترین مواردی که باید در نظر گرفته شود شامل موارد زیر است:

• عفونت
• آسیب عصبی و عروق خونی
• توانبخشی طولانی مدت احتمالی
• از دست دادن قدرت
• از دست دادن انعطاف پذیری
• نیاز به جراحی بیشتر

توانبخشی

1. پس از عمل جراحی ممکن است بازوی فرد به طور موقت با آتل بی حرکت شود. حدود 1 هفته بعد بخیه ها و آتل برداشته می شود.
2. پس از برداشتن آتل، تمرینات کششی آرنج و بازگرداندن انعطاف پذیری شروع می شود. تمرینات سبک و تدریجی تقویتی حدود 2 ماه پس از جراحی شروع می شود.
3. پزشک زمان مناسب بازگشت به فعالیت های ورزشی را اطلاع می دهد که معمولاً 4 تا 6 ماه پس از عمل است. جراحی آرنج تنیس بازان در 80 تا 90 درصد بیماران موفقیت آمیز تلقی می شود. با این حال از دست دادن قدرت دست زیاد غیر معمول نیست.

نسخه اصلی مطلب علائم و درمان تنیس البو یا آرنج تنیس بازان را در سایت دکتر سلمان فلاح بخوانید.

---