لنفوم نوعی سرطان است که معمولاً از سیستم لنفاوی بدن شروع می شود. سیستم لنفاوی از غدد لنفاوی، طحال و غده تیموس تشکیل شده است که بخشی از سیستم ایمنی بدن است که به مبارزه با بیماری ها و عفونت کمک می کند. از آنجا که فرد در تمام بدن خود بافت لنفاوی دارد، لنفوم می تواند تقریباً از هر جایی شروع شود.

این نوع سرطان می تواند بزرگسالان و کودکان را درگیر کند. لنفوم،گروهی از تومورهای یاخته های خونی هستند که از لنفوسیت ها به وجود می آیند. لنفوم هایی که لایه های زیرین پوست را درگیر می کنند ممکن است باعث خارش و جوش های پوستی شوند. اكثر بيماران تنها علائم پوستي را تجربه مي كنند و در حدود 10 درصد از آنها نشانه های حاد بيماري را از خود بروز مي دهد. لنفوم پوستی در مردان بسیار شیوع بیشتری نسبت به زنان دارد. همچنین احتمال دارد افراد مسن را تحت تأثیر قرار دهند و درمان آن نیز چالش برانگیز است. این نوع لنفوم حدود 5 درصد از لنفوم ها را تشکیل می دهد.

انواع لنفوم سلول های پوستی

برخی از انواع نادر لنفوم غیر هوچکین (NHL) عبارتند از:

• لنفوم های پوستی سلول T: سندرم سزاری و مايكوزيس فونگوئید لنفوم های سلول T پوستی در نظر گرفته می شوند که لنفوم هایی هستند که از پوست شروع شده اند.
• لنفوم های پوستی سلول B: این لنفوم ها به پوست نیز حمله می کنند.
• لنفوم اولیه سیستم عصبی مرکزی: این نوع لنفوم بر مغز یا نخاع تأثیر می گذارد. این نوع در افراد مسن و کسانی که سیستم ایمنی بدنشان را ضعیف یا به خطر انداخته اند، بیشتر دیده می شود.
• ماکروگلوبولینمی والدنشتروم: در بعضی موارد، ماکروگلوبولینمی والدنشتروم برای سال ها علائم یا نشانه هایی ایجاد نمی کند. این نوع لنفوم غیر هوچکین نادر است و رشد آن کند می باشد.
• لنفوم بورکیت: این لنفوم دارای رشد سریع، در کودکان بیشتر مشاهده می شود و در کشورهای در حال توسعه بیشتر است. این بیماری می تواند به سرعت رشد کند و نیاز به درمان سریعی دارد.

علائم لنفوم پوستی

اولین علائم لنفوم پوست شامل پوست خشک یا پوسته پوسته، بثورات قرمز و خارش است. بثورات در مناطقی که با لباس پوشانده می شوند شایع تر است. بعضی از افراد ممکن است ابتدا تکه های قرمز یا تیره روی پوست را متوجه شوند. این علائم برای لنفوم خاص نیستند و اکثر افراد اغلب برای پیشگیری از بیماری های شایع پوستی پیش از ابتلا به لنفوم مشکوک هستند.

همانطور که بیماری پیشرفت می کند، تکه های قرمز ممکن است افزایش یابد، این تکه های بلند به عنوان پلاک شناخته می شوند. بعدها ممکن است پلاک ها به تومورهای گره گشاد یا نازک تبدیل شوند. در بیماری پیشرفته، زخم ها می توانند در بالای این ضایعات ایجاد شوند. CTCL همچنین ممکن است به گره های لنفاوی یا سایر اندام ها گسترش یابد. اکثر افراد مبتلا به CTCL علائم پوستی دارند. حدود 10 درصد موارد در مراحل پایانی پیشرفت برای ایجاد عوارض جدی است.

تشخیص لنفوم پوستی

آزمایش ها و روش های مورد استفاده برای تشخیص لنفوم پوستی سلول B شامل موارد زیر است:

• معاینه بدنی: پزشک شما پوست شما را با دقت مورد بررسی قرار می دهد و علائم دیگری را که ممکن است سرنخ هایی در مورد تشخیص بیماری شما ایجاد کند، مانند تورم غدد لنفاوی را جستجومی کند.
• بیوپسی پوست: پزشک بخش کوچکی از ضایعه پوستی را برداشته و سلول های لنفوم را جستجو می کند.
• آزمایش خون: نمونه ای از خون شما ممکن است برای یافتن سلول های لنفوم تجزیه و تحلیل شود.
• بیوپسی مغز استخوان: نمونه ای از مغز استخوان شما ممکن است برای یافتن سلول های لنفوم مورد آزمایش قرار گیرد.
• آزمایش های تصویربرداری: مانند توموگرافی کامپیوتری (CT) و اسکن توموگرافی گسیل پوزیترون (PET) ممکن است به پزشک شما در ارزیابی وضعیت شما کمک کند.

درمان لنفوم

• کرم ها و پمادهای پوستی: داروها ممکن است به صورت کرم، ژل و پماد بر روی پوست مالیده شوند. کورتیکواستروئیدها ممکن است به کنترل قرمزی و خارش پوست کمک کنند. می توان از شیمی درمانی برای حمله به سلول های سرطانی بر روی پوست استفاده کرد.
• نور درمانی (فوتوتراپی): فوتوتراپی شامل قرار گرفتن پوست در معرض نور با طول موج های مختلف از جمله نور فرابنفش ب یا آ است. از دستگاه های مختلف در فوتوتراپی استفاده می شود از جمله غرفه هایی که بیشتر بدن را در معرض نور قرار می دهند. بعضی اوقات فوتوتراپی بعد از استفاده از دارو انجام می شود که این کار باعث می شود سلول های پوستی حساسیت بیش تری نسبت به نور داشته باشند (فوتودینامیک درمانی). سلول های سالم به سرعت بازسازی می شوند؛ اما سلول های سرطانی این کار را نمی کنند.
• پرتو درمانی: پرتودرمانی از پرتوهای انرژی برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند. اگر یک منطقه از لنفوم های پوستی T-Cell وجود داشته باشد، ممکن است از پرتودرمانی استاندارد با اشعه ی ایکس استفاده شود. برای افرادی که مناطق بیشتری از بدنشان دچار سرطان شده است، پرتودرمانی ممکن است با پرتوهای الکترون انجام شود که پوست را هدف قرار داده و بر اندام های داخلی تأثیر نمی گذارد. تابش پرتوی الکترونی معمولاً در تمام پوست اعمال می شود.
• داروها: داروهایی که برای درمان لنفوم های پوستی T-Cell استفاده می شوند شامل درمان هایی برای کنترل سیستم ایمنی بدن مانند داروهای استروئیدی و اینترفرون هستند. داروهای شیمی درمانی به سلول هایی از جمله سلول های سرطانی حمله می کنند که با سرعت بالایی در حال رشد هستند. داروهای هدفمند درمانی با هدف قرار دادن نقاط ضعف خاص سلول ها به سلول های سرطانی حمله می کنند.

عوارض لنفوم

درمان های لنفوم هوچکین و غیر هوچکین اکنون بسیار متنوع و مؤثر هستند، به طوری که بسیاری از بیماران پس از تشخیص و درمان بهبود می یابند و عمر طولانی دارند؛ اما در نتیجه درمان می تواند عوارضی نیز داشته باشد. بسته به نوع درمان و سلامت بیمار، پزشکان مراقب بیماری های قلبی، سرطان های ثانویه (در جای دیگر بدن)، سلامت ریه و استخوان و مشکلات شناختی و حافظه خواهند بود. مراقبت های پیگیر و منظم، امری ضروری است.

نسخه اصلی مطلب لنفوم پوستی چیست و چگونه درمان میشود؟ را در سایت دکتر علیرضا واعظ شوشتری بخوانید

---