خال اپیدرمال چیست؟

شبکه اطلاع رسانی پزشک آن لاین [ پرتال اطلاع رساني ]آدرس وب سایت : www.pezeshkonline.ir

خال اپیدرمال به دلیل رشد بیش از حد اپیدرم است.
خال اپیدرمال یک اصطلاح کلینیکی است که برای گروهی از ضایعات پوستی که لایه خارجی پوست، یعنی اپیدرم را درگیر می کند به کار برده می شود و در یک الگوی خطی و غالبا چرخشی شکل توزیع می شود. به طور کلی، خال های اپیدرمال ناهنجاری های مادرزادی غیر شایعی نیستند و حدود ۱ تا ۳ نوزاد را در هر 1000 تولد درگیر می کند و در دختر و پسر به یک نسبت دیده می ‎شود.

علائم و نشانه های خال اپیدرمال چیست؟

خال های اپیدرمال ممکن است منفرد یا متعدد باشند و معمولا در بدو تولد یا در سال های اول پس از تولد بروز می کنند. اپیدرم از یک نوع سلول خاص به نام کراتینوسیت تشکیل شده است. خال اپیدرمال ناشی از رشد بیش از حد کراتینوسیت ها (سلول های پوستی شاخی) است. این ناهنجاری ناشی از نقص اکتودرم (لایه بیرونی جنینی) در دوران جنینی است که باعث تشکیل اپیدرم و بافت عصبی و خال های اپیدرمال می شود. در سندرم خال اپیدرمال، علاوه‎ بر خال اپیدرمال (سطحی) اختلالات داخلی به صورت ضایعات عصبی، چشمی و اسکلتی نیز دیده می‎ شود. ابعاد این خال های اپیدرمال متغیر است.

همه خال های اپیدرمال تغییراتی را در سطح نشان می دهند که می تواند بسیار خشن، زگیلی شکل و یا حالت خاردار باشد و اغلب تیره تر از پوست طبیعی یا پوست بدون ضایعه اطراف آن باشد که به آن خال اپیدرمال وروکو (verrucose epidermal neavus) گفته می شود، یا قرمز و پوسته پوسته باشد که به آن خال اپیدرمال وروکو خطی التهابی یا (ILVEN) گفته می شود.

ظاهر مایل به زرد، زبر و سنگریزه ای به دلیل تکثیر ساختارهای غده مانند سباسه که به آن خال سباسه جاداسون(nevus sebaceous ) گفته می شود.

اگر این ناهنجاری محدود به پوشش اپیدرمی فولیکول های مو باشد، ممکن است مانند جوش های سر سیاه ظاهر شود که به آن خال کمدونیکوس (nevus comedonicus) گفته می شود.

یکی دیگر از موارد مرتبط و نسبتا شایع خال بکر(Becker’s nevus ) می باشد، این خال فرمی از خال اپیدرمال با بافتی مخملی شکل، با تیرگی خفیف تا متوسط ​​و موهای زبر و کوتاه است. به طور معمول در دوران کودکی یا بزرگسالی و در یک الگوی گسترده تر، تکه تکه و نه خطی روی تنه رخ می دهد.

انواع خال های اپیدرمال

انواع مختلفی از خال های اپیدرمال وجود دارد که با توجه به نوع سلول اپیدرمی که درگیر شده تعریف شده اند.

یک گروه از خال های اپیدرمال فقط از کراتینوسیت تشکیل شده اند که به آن خال کراتینوسیتیک اپیدرمال گفته می شود و معمولا در تنه یا اندام ها یافت می شود. آن ها می توانند تکه های براق، برنزه یا قهوه ای از پوست و یا تکه های بزرگ و مخملی باشند. خال های اپیدرمال با افزایش سن در افراد مبتلا، می تواند ضخیم تر و تیره تر شود و ظاهری شبیه زگیل ایجاد کند. غالبا، خال کراتینوسیتیک اپیدرمال، از الگویی خاص، معروف به خطوط بلاشکو پیروی می کند. این خطوط که به طور معمول بر روی پوست نامرئی هستند تصور می شود مسیرهایی را طی می کنند که سلول ها با رشد پوست، قبل از تولد در سطح بدن طی می کنند.

انواع دیگری از سلول های اپیدرمال شامل سلول های تشکیل دهنده فولیکول های مو، غدد عرق یا غدد سباسه (غدد موجود در پوست است که ماده ای را ایجاد می کند که از پوست و مو محافظت می کند) یک نوع شایع از خال اپیدرمال ارگانوئیدی، خال سباسه نامیده می شود. خال های این گروه تکه های مومی، زرد-نارنجی رنگ هستند، معمولا روی پوست سر یا صورت است. قسمت خال به طور معمول بدون مو است و ناحیه ای از طاسی (آلوپسی) را از خود نشان می دهد. در حدود یک چهارم از افراد مبتلا به خال سباسه، ممکن است یک تومور در همان ناحیه خال شکل بگیرد. این تومور معمولا خوش خیم است اگرچه بندرت ممکن است تومورهای سرطانی (بدخیم) نیز ایجاد شود.

چه مواردی با خال اشتباه گرفته می شود؟

تشخیص‎ های افتراقی خال اپیدرمال خطی شامل پسوریازیس خطی، پوروکراتوز خطی، لیکن پلان خطی و بیماری‎ داریر خطی می‎ باشد. خال سطحی ممکن است با اگزما و … اشتباه گرفته شود. درمان معمولا به دلایل زیبایی صورت می ‎گیرد.

درمان اولیه خال های اپیدرمال

اندازه خال اپیدرمال ممکن است از چند سانتی متر تا مسیر طولانی و وسیعی از بدن را درگیر کرده باشد.
در یک سوم از افراد مبتلا به خال اپیدرمال امکان درگیری اورگان های داخلی نیز هست مانند اعصاب، اسکلت و چشم. درمان های طبی و جراحی برای این خال وجود دارد.

۱. هیپرکراتوز ضایعات را می ‎توان با اسیدلاکتیک موضعی، آمونیوم لاکتات ۱۲%، سالیسیلیک اسید یا ترکیبات رتینوئیک موضعی، یکبار در روز بلافاصله بعد از شستشو، درمان نمود.
۲. برای برطرف کردن خارش ضایعات، می‎ توان از کورتیکوستروئیدهای موضعی یا تزریق داخل ضایعه کورتیکوستروئیدها، استفاده نمود.
۳. در ضایعات بزرگ یا التهابی می توان از رتینوئیدهای خوراکی، استفاده نمود.
۴. درمان‎ های تخریبی، از جمله کوتر، کرایو، برش عمقی و تراش پوست، همیشه با عود ضایعات همراه می‎ باشد و ممکن است اسکار (زخم) به جای بگذارد.
۵. بیمار با خال‎ های سطحی فراوان باید از نظر ضایعات اسکلتی، چشمی و عصبی، بررسی و پیگیری شود.

درمان جایگزین خال های اپیدرمال

۱. ترکیب ترتینوئین و 5FU موضعی نیز در کم کردن ضایعات، ممکن است موثر باشد.
۲. لیزر CO2: استفاده از این لیزر در درمان خال اپیدرمال، با موفقیت همراه بوده است ولی امکان عود و اسکار وجود دارد.
۳. ضایعات کوچک و ضایعات خیلی باریک و نیز ضایعات بزرگ‎تری را که در نواحی در معرض تحریک و آسیب می ‎باشند یا از نظر زیبایی برای بیمار ناراحت کننده هستند را می‎ توان با جراحی برداشت، هر چند با جراحی و لیزر ریسک اسکار و برگشت خال وجود دارد.
از آنجا که لیزر CO2 خوب تحمل می شود و در درمان خال اپیدرمال موثر و در درازمدت بی خطر است، در حال حاضر به عنوان درمان انتخابی و مناسب در درمان خال اپیدرمال شناخته شده است.