ناتوانی در باردار شدن پس از یک سال رابطه جنسی بدون جلوگیری، به عنوان ناباروری شناخته می شود. دلایل ناباروری در مردان و زنان می تواند متفاوت باشد و از جمله دلایل شایع ناباروری در مردان می توان به واریکوسل اشاره کرد. واریکوسل، که به گشاد شدن غیرطبیعی وریدهای بیضه اطلاق می شود، می تواند باعث کاهش کیفیت و تعداد اسپرم ها شود و فرآیند باروری را مختل کند. هرچند عمل جراحی واریکوسلکتومی می تواند به بهبود برخی از مشکلات ناشی از واریکوسل کمک کند، اما برای بسیاری از افراد، این روش کافی نیست. در چنین شرایطی، روش های کمک باروری مانند باروری آزمایشگاهی (IVF) راه حلی مؤثر برای درمان ناباروری هستند. این مقاله به بررسی تأثیر واریکوسل بر ناباروری مردان و نقش IVF در بهبود شانس باروری این بیماران می پردازد.
پزشکان علت اصلی واریکوسل را تشخیص نداده اند؛ ولی احتمال قوی ناشی از اختلالاتی است که در جریان خون رگ های وريدی بیضه رخ می دهد. این رگ ها خون را از بیضه ها به بیرون می رانند. در صورتی که جریان خون در این رگ ها به درستی برقرار نشود، می تواند باعث احتباس خون و گشادی رگ ها شود. در نتیجه واریکوسل روی می دهد. واريكوسل در٩٠٪ موارد در سمت چپ وجود دارد كه علت آن ورود وريد بيضه به وريد كليه و سپس به وريد اجوف است كه نسبت به بيضه ي راست مسير طولاني تري را طي ميكند.
واریکوسل یکی از شایع ترین علل ناباروری مردان است، اما لزوماً به ناباروری منجر نمی شود. این بیماری به دلیل گشاد شدن غیرطبیعی رگ های بیضه، دمای بیضه ها را افزایش داده و کیفیت اسپرم را کاهش می دهد. با این حال، شدت تأثیر واریکوسل بر باروری در افراد مختلف متفاوت است. برخی از مردان مبتلا به واریکوسل اسپرم های سالمی دارند و بدون درمان قادر به بچه دار شدن هستند. برای تشخیص دقیق اثر واریکوسل بر ناباروری، انجام آزمایش هایی مانند آنالیز اسپرم ضروری است. در مواردی که واریکوسل باعث کاهش قابل توجه کیفیت اسپرم می شود، درمان هایی مانند جراحی واریکوسلکتومی یا استفاده از روش های کمک باروری پیشنهاد می شود.
بارداری بدون عمل واریکوسل امکان پذیر است، اما به شرایط خاص هر فرد بستگی دارد. واریکوسل در همه موارد باعث ناباروری نمی شود و بسیاری از مردان با وجود این مشکل همچنان قادر به بچه دار شدن هستند. بسته به شدت واریکوسل و تأثیر آن بر کیفیت اسپرم، پزشک ممکن است درمان هایی نظیر تغییر سبک زندگی، مصرف داروهای خاص، یا استفاده از روش های کمک باروری مانند IUI یا IVF را توصیه کند. اگرچه جراحی واریکوسلکتومی می تواند کیفیت اسپرم را بهبود دهد، اما در مواردی که واریکوسل خفیف است، برخی زوج ها بدون نیاز به جراحی موفق به بارداری می شوند.
درصد موفقیت بارداری در مردان مبتلا به واریکوسل به شدت بیماری و روش درمانی انتخاب شده بستگی دارد. طبق آمار، جراحی واریکوسلکتومی می تواند شانس بارداری طبیعی را تا 40 درصد افزایش دهد. در مواردی که جراحی مؤثر نباشد یا بیمار تمایلی به انجام آن نداشته باشد، استفاده از روش های کمک باروری مانند IUI یا IVF گزینه مناسبی است. با روش IVF، درصد موفقیت بارداری برای زوج های مبتلا به واریکوسل بین 30 تا 50 درصد گزارش شده است، البته این میزان به عوامل دیگری مانند سن، وضعیت تخمک و سلامت عمومی زوجین نیز وابسته است.
واریکوسل معمولاً سبب تغییرات پارامترهای مایع منی از قبیل کیفیت اسپرم، آسیب DNA اسپرم و تغییر در محیط مایع منی می شود. واریکوسل ممکن است یک ضایعه پیش رونده در ناباروری مردان باشد، اگرچه عوامل خطر در مردان مستعد به عوارض واریکوسل درمان نشده، هنوز مشخص نشده است. واریکوسلکتومی یک روش درمانی مقرون به صرفه بوده و می تواند سبب بهبود پارامترهای مایع منی، کیفیت اسپرم، میزان بارداری، درمان ناباروری، افزایش درصد موفقیت روش های کمک باروری (مانند IVF ) و افزایش میزان تولد نوزاد زنده در بیشتر مردان مبتلا به واریکوسل شود.
همچنین ممکن است واریکوسلکتومی گاهی میزان استفاده از روش های کمک باروری، جهت درمان ناباروری مردان را کاهش دهد. پژوهش ها نشان داده اند که کاهش یا افزایش شاخص DFI یا میزان قطعه قطعه شدن DNA اسپرم می تواند به عنوان عامل موفقیت یا عدم موفقیت روش های کمک باروری از قبیل IVF در نظر گرفته شود. همچنین میزان قطعه قطعه شدن DNA اسپرم در مردان مبتلا به واریکوسل، پس از انجام عمل واریکوسلکتومی می تواند بهبود یابد.
انجام واریکوسلکتومی پیش از روش های کمک باروری می تواند سبب افزایش میزان موفقیت باروری در این افراد شده و همچنین هزینه های مربوط به بارداری را به دلیل کاهش احتمال نیاز به IVF کمتر کند. استفاده از روش های کمک باروری از قبیل ای وی اف پس از عمل واریکوسلکتومی، روش مناسبی برای درمان آزواسپرمی و الیگواسپرمی می باشد.
دلایلی مانند ناهنجاری و مشکلات ژنتیکی، اختلال در تخمک گذاری، کاهش تعداد اسپرم و کم تحرکی اسپرم مردانه، خارج شدن لوله های رحمی و مسدود شدن و آسیب دیدن لوله های رحمی ازجمله دلایل انجام روش ناباروری آی وی اف است. افزون بر این دلایل دیگر شامل ناتوانی اسپرم و اندومتریوز و حضور آنتی بادی علیه اسپرم و تخمک می باشد. در حقیقت آن دسته از افرادی که روش های گوناگونی برای درمان ناباروری را انجام دادند در پایان می توانند از این روش استفاده کنند.
مدت زمان فرایند باروری آزمایشگاهی (IVF) معمولاً حدود 4 تا 6 هفته است، اما این زمان می تواند بسته به شرایط هر فرد و پروتکل درمانی مورد استفاده متفاوت باشد. این فرایند شامل چند مرحله است: تحریک تخمدان ها برای تولید تخمک، تخمک کشی، بارورسازی تخمک ها در آزمایشگاه، و انتقال جنین به رحم. همچنین، ممکن است برخی از بیماران قبل از شروع چرخه اصلی، نیاز به آماده سازی با داروهای هورمونی داشته باشند که این مرحله می تواند زمان کلی را افزایش دهد. با برنامه ریزی دقیق و مشاوره با پزشک متخصص، فرایند IVF به صورت مؤثر و با کمترین تأخیر انجام می شود.
آی وی اف یک روش نوین در درمان علم نازایی است، آی وی اف طی چهار مرحله انجام می شود:
برای مطالعه بیشتر بخوانید: همه چیز در مورد واریکوسل
رعایت برخی موارد قبل از انجام ای وی اف و حین آن می تواند شانس یک بارداری موفق را افزایش دهد:
مراقبت های بعد از عمل ای وی اف می توانند درصد موفقیت را افزایش دهند. در ادامه به بایدها و نبایدهای بعد از ای وی اف می پردازیم:
در اغلب موارد خطر و عوارض جدی در عمل آی وی اف وجود ندارد، و به ندرت این موارد رخ می دهد؛ اما برای آگاهی بیشتر لازم است از خطرات احتمالی بارداری به روش آی وی اف IVF نیز آگاه باشید: