استئوآرتریت وضعیتی است که در آن بالشتک طبیعی بین مفاصل (غضروف) از بین می رود. وقتی این اتفاق می افتد، استخوان های مفاصل که نزدیک به یکدیگر هستند، ساییده می شوند و از مزایای جذب ضربه غضروف بی بهره می شوند. سایش استخوان ها در مفصل منجر به درد، تورم، سفتی، کاهش توانایی حرکت و گاهی اوقات تشکیل خارهای استخوانی می شود.

افراد در معرض ابتلا به استئوآرتریت:

استئوآرتریت شایع ترین نوع آرتریت است. در حالی که ممکن است حتی در افراد جوان نیز رخ دهد، شانس ابتلا به آرتروز بعد از 45 سالگی افزایش می یابد. بر اساس گزارش بنیاد آرتریت، بیش از 27 میلیون نفر در ایالات متحده به آرتروز مبتلا هستند که زانو یکی از شایع ترین مناطق آسیب دیده است. زنان بیشتر از مردان در معرض ابتلا به آرتروز هستند.

علت:

شایع ترین علت آرتروز زانو افزایش سن است. تقریباً همه در نهایت به درجاتی از آرتروز مبتلا می شوند. با این حال، چندین عامل خطر ابتلا به آرتریت زانو را افزایش می دهد:

• سن: با افزایش سن، توانایی غضروف برای التیام یافتن کاهش می یابد.
• وزن: وزن باعث افزایش فشار بر روی تمام مفاصل به خصوص زانوها می شود. هر کیلوگرم وزنی که اضافه می شود 2 تا 3 برابر وزن اضافی بر روی زانوها اضافه می کند.
• وراثت: وراثت شامل جهش های ژنتیکی است که ممکن است فرد را بیشتر در معرض ابتلا به آرتروز زانو قرار دهد. همچنین ممکن است به دلیل ناهنجاری های ارثی در شکل استخوان هایی باشد که مفصل زانو را احاطه کرده اند.
• جنسیت: احتمال ابتلا به آرتروز زانو در زنان 55 ساله و بالاتر بیشتر از مردان است.
• آسیب های فشاری مکرر: این ها معمولاً نتیجه نوع شغلی است که یک فرد دارد. افرادی که دارای مشاغل خاصی هستند که شامل فعالیت های زیادی است که می تواند به مفصل به طور مداوم فشار وارد کند، مانند زانو زدن، چمباتمه زدن یا بلند کردن وزنه های سنگین (24 کیلوگرم یا بیشتر)، بیشتر در معرض ابتلا به آرتروز زانو هستند.
• ورزش حرفه ای: ورزشکارانی که در فوتبال، تنیس یا دویدن طولانی مدت فعالیت می کنند، ممکن است در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به آرتروز زانو باشند. این بدان معناست که ورزشکاران باید اقدامات احتیاطی را برای جلوگیری از آسیب انجام دهند. با این حال، مهم است که توجه داشته باشید که ورزش متوسط ​​منظم مفاصل را تقویت می کند و می تواند خطر ابتلا به آرتروز را کاهش دهد. در واقع، ضعف عضلات اطراف زانو می تواند منجر به آرتروز شود.
• بیماری های دیگر: افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید، دومین نوع رایج آرتریت، نیز بیشتر در معرض ابتلا به استئوآرتریت هستند. افراد مبتلا به برخی اختلالات متابولیک، مانند اضافه بار آهن یا هورمون رشد بیش از حد نیز در معرض خطر ابتلا به آرتروز زانو هستند.

علائم:

علائم آرتروز زانو ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• درد، که در هنگام فعالیت زیاد می شود اما با استراحت کمی بهتر می شود
• ورم
• احساس گرما در مفصل
• سفتی در زانو ، به خصوص در هنگام صبح یا نشستن طولانی مدت
• کاهش تحرک زانو، سخت شدن فعل نشستن و پیاده شدن از ماشین و راه رفتن
• صدای جیرجیر و ترق ترق کردن که هنگام حرکت زانو شنیده می شود

تشخیص:

تشخیص آرتروز زانو با معاینه فیزیکی توسط پزشک شروع می شود. همچنین پزشک سابقه پزشکی شما را می گیرد و علائم را یادداشت می کند. حتماً توجه داشته باشید که چه چیزی باعث بدتر یا بهتر شدن درد می شود تا به پزشکتان در تشخیص آتروز کمک کند. پزشک همچنین ممکن است آزمایشات بیشتری را تجویز کند، از جمله:

• اشعه ایکس: می تواند آسیب استخوان و غضروف و همچنین وجود خار استخوان را نشان دهد.
• اسکن های تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI): اسکن MRI ممکن است زمانی سفارش داده شود که اشعه ایکس دلیل واضحی برای درد مفاصل نشان ندهد یا زمانی که اشعه ایکس نشان می دهد که سایر انواع بافت مفصلی ممکن است آسیب ببینند.

همچنین پزشکان ممکن است از آزمایش خون برای رد سایر شرایطی که می توانند باعث درد شوند، مانند آرتریت روماتوئید ، نوع متفاوتی از آرتریت ناشی از اختلال در سیستم ایمنی بدن، استفاده کنند.

درمان:

اهداف اولیه درمان آرتروز زانو تسکین درد و بازگشت تحرک است. برنامه درمانی معمولاً شامل ترکیبی از موارد زیر است:

• کاهش وزن:

از دست دادن حتی مقدار کمی وزن، در صورت نیاز، می تواند به طور قابل توجهی درد زانو ناشی از آرتروز را کاهش دهد.

• ورزش:

تقویت عضلات اطراف زانو باعث پایداری مفصل و کاهش درد می شود. تمرینات کششی به حرکت و انعطاف مفصل زانو کمک می کند.

• مسکن ها و داروهای ضد التهاب:

شامل داروهای بدون نسخه مانند استامینوفن، ایبوپروفن یا ناپروکسن سدیم می شود. داروهای بدون نسخه را بیش از 10 روز بدون مشورت با پزشک نباید مصرف کرد. مصرف طولانی تر آن ها احتمال عوارض جانبی را افزایش می دهد. اگر داروهای بدون نسخه تسکین ندهند، پزشک ممکن است برای کمک به کاهش درد، یک داروی ضدالتهاب یا سایر داروها تجویز کند.

• تزریق کورتیکواستروئیدها یا اسید هیالورونیک به زانو:

استروئیدها داروهای ضد التهابی قوی هستند. اسید هیالورونیک به طور معمول در مفاصل به عنوان یک نوع مایع روان کننده وجود دارد.

• درمان های جایگزین:

برخی از درمان های جایگزین که ممکن است مؤثر باشند، عبارتند از: کرم های موضعی با کپسایسین، طب سوزنی، مکمل هایی از جمله گلوکزامین.

• استفاده از وسایلی مانند بریس:

دو نوع بریس وجود دارد، بریس های «تخلیه کننده» که وزن را از سمت زانو که تحت تأثیر آرتروز قرار گرفته است، برمی دارد. و بریس های «حمایت کننده» که از کل زانو پشتیبانی می کنند.

• فیزیوتراپی و کاردرمانی:

اگر در فعالیت های روزانه مشکل دارید، فیزیوتراپی یا کاردرمانی می تواند کمک کننده باشد. فیزیوتراپیست ها راه هایی را برای تقویت عضلات و افزایش انعطاف پذیری در مفصل به شما آموزش می دهند. کاردرمانگران نیز روش هایی را به شما آموزش می دهند تا فعالیت های منظم و روزانه مانند کارهای خانه را با درد کمتر انجام دهید.

• عمل جراحي:

اگر درد ناشی از آرتریت باعث ناتوانی شود و با درمان غیرجراحی تسکین نیابد، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند. مانند تمام جراحی ها، برخی از خطرات و عوارض احتمالی در روش های مختلف زانو وجود دارد. روش های مختلف جراحی زانو به شرح زیر است:

• آرتروسکوپی:

در طول آرتروسکوپی ، پزشکان از برش های کوچک و ابزار نازک برای تشخیص و درمان مشکلات مفصلی استفاده می کنند.

جراحی آرتروسکوپی اغلب برای درمان آرتروز زانو استفاده نمی شود. در مواردی که آرتروز با پارگی منیسک دژنراتیو همراه است، ممکن است جراحی آرتروسکوپی برای درمان پارگی منیسک توصیه شود.

• پیوند غضروف:

بافت غضروف طبیعی و سالم ممکن است از قسمت دیگری از زانو یا از بانک بافت گرفته شود تا سوراخی در غضروف مفصلی پر شود. این روش معمولاً فقط برای بیماران جوان تری که مناطق کوچکی از آسیب غضروف دارند در نظر گرفته می شود.

• سینووکتومی:

پوشش مفصل آسیب دیده در اثر آرتریت روماتوئید برای کاهش درد و تورم برداشته می شود.

• استئوتومی:

در استئوتومی زانو ، یا استخوان ساق پا یا استخوان ران بریده می شود و سپس برای کاهش فشار روی مفصل زانو تغییر شکل می دهد. استئوتومی زانو زمانی استفاده می شود که استئوآرتریت در مراحل اولیه بوده که فقط یک طرف مفصل زانو آسیب دیده است. با جابجایی وزن از سمت آسیب دیده مفصل، استئوتومی می تواند درد را تسکین دهد و عملکرد زانو را به میزان قابل توجهی بهبود بخشد.

• تعویض کامل یا جزئی مفصل زانو (آرتروپلاستی):

پزشک غضروف و استخوان آسیب دیده را برداشته و سپس سطوح مفصل فلزی یا پلاستیکی جدیدی را برای بازیابی عملکرد زانو قرار می دهد.

در بیشتر موارد، جراحی درد را تسکین داده و انجام فعالیت های روزانه را با سهولت بیشتری ممکن می سازد.

بسیاری از دردها و مشکلات زانو با درمان های دارویی یا مراقبتهای توصیه شده توسط پزشک متخصص بهبود می یابند. با این وجود موارد زیادی نیز وجود دارد که جراحی تنها راه درمان است. در این صورت جراح زانو متخصصی است که می تواند به شما کمک کرده و درد زانوی شما را تسکین دهد.

---