بیماری پیرونی یا کجی آلت تناسلی یک بیماری غیرسرطانی ناشی از بافت اسکار فیبری است که روی آلت تناسلی ایجاد می شود و باعث نعوظ های منحنی و دردناک می شود. آلت تناسلی از نظر شکل و اندازه متفاوت است و داشتن نعوظ خمیده لزوما دلیلی برای نگرانی نیست. اما بیماری پیرونی باعث خمیدگی یا درد قابل توجهی در برخی از مردان می شود.
این بیماری می تواند شما را از داشتن رابطه جنسی محروم کند یا ممکن است نعوظ یا حفظ آن را دشوار نماید ( اختلال نعوظ ). برای بسیاری از مردان، بیماری پیرونی نیز باعث استرس و اضطراب می شود. کوتاه شدن آلت تناسلی یکی دیگر از نگرانی های رایج است.
بیماری پیرونی به ندرت خود به خود از بین می رود. در اکثر مردان مبتلا به بیماری پیرونی، این وضعیت به همین شکل باقی می ماند یا بدتر می شود. درمان زودهنگام بلافاصله پس از ایجاد این بیماری ممکن است از بدتر شدن آن جلوگیری کند یا حتی علائم را بهبود بخشد. حتی اگر مدتی است که به این بیماری مبتلا بوده اید، درمان ممکن است به بهبود علائم آزاردهنده مانند درد، انحنا و کوتاه شدن آلت تناسلی کمک کند.

علائم کجی آلت تناسلی:

علائم و نشانه های بیماری پیرونی ممکن است به طور ناگهانی ظاهر شوند یا به تدریج ایجاد شوند. شایع ترین علائم و نشانه ها عبارتند از:

• بروز بافت اسکار
• خم شدن قابل توجه آلت تناسلی
• اختلال نعوظ
• کوتاه شدن آلت تناسلی
• درد
• سایر ناهنجاری های آلت تناسلی
• انحنا و کوتاه شدن آلت تناسلی مرتبط با بیماری پیرونی ممکن است به تدریج بدتر شود. با این حال، در برخی موارد، وضعیت معمولا پس از سه تا ۱۲ ماه یا بیشتر تثبیت می شود.
• درد حین نعوظ معمولا طی یک تا دو سال بهبود می یابد اما بافت اسکار، کوتاه شدن آلت تناسلی و انحنا اغلب باقی می مانند. در برخی از مردان، هم انحنا و هم درد مرتبط با بیماری پیرونی بدون درمان بهبود می یابد.

علت کجی آلت تناسلی:

علت بیماری پیرونی به طور کامل شناخته نشده است اما به نظر می رسد تعدادی از عوامل دخیل باشند.تصور می شود که بیماری پیرونی به طور کلی ناشی از آسیب مکرر به آلت تناسلی است. به عنوان مثال، آلت تناسلی ممکن است در حین رابطه جنسی، فعالیت ورزشی یا در نتیجه تصادف آسیب ببیند.
در بیماری پیرونی، زمانی که آلت تناسلی نعوظ پیدا می کند، ناحیه دارای بافت اسکار کشیده نمی شود و آلت تناسلی خم می شود یا بدشکل می شود و احتمالا دردناک می شود.در برخی از مردان، بیماری پیرونی به تدریج ظاهر می شود و به نظر نمی رسد که ارتباطی با آسیب داشته باشد.

عوامل خطرساز کجی آلت تناسلی:

آسیب جزئی به آلت تناسلی همیشه منجر به بیماری پیرونی نمی شود. با این حال، عوامل مختلفی می توانند در بهبود ضعیف زخم و ایجاد بافت اسکار نقش داشته باشند که ممکن است باعث بروز بیماری پیرونی شوند، این عوامل عبارتند از:

• وراثت: اگر یکی از اعضای خانواده به بیماری پیرونی مبتلا باشد، خطر ابتلا به این بیماری در شما افزایش می یابد.
• اختلالات بافت همبند: در مردانی که دارای برخی از اختلالات بافت همبند هستند، به نظر می رسد خطر ابتلا به بیماری پیرونی افزایش می یابد. به عنوان مثال، تعدادی از مردانی که به بیماری پیرونی مبتلا هستند، ضخیم شدن بافت طناب مانندی در کف دست نیز دارند که باعث می شود انگشتان به سمت داخل کشیده شوند (انقباض دوپویترن).
• سن: بیماری پیرونی ممکن است در مردان در هر سنی رخ دهد، اما شیوع این بیماری با افزایش سن افزایش می یابد، به ویژه در مردان 50 تا 60 ساله. انحنا در مردان جوان کمتر به دلیل بیماری پیرونی است و بیشتر به آن انحنای مادرزادی آلت تناسلی می گویند. مقدار کمی انحنا در مردان جوان طبیعی است و نگران کننده نیست.
• سایر عوامل از جمله برخی بیماری ها، سیگار کشیدن و برخی از انواع جراحی پروستات ممکن است با بیماری پیرونی مرتبط باشند.

عوارض کجی آلت تناسلی:

عوارض بیماری پیرونی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

1. ناتوانی در برقراری رابطه جنسی
2. مشکل در دستیابی یا حفظ نعوظ (اختلال نعوظ)
3. اضطراب یا استرس در مورد توانایی های جنسی یا ظاهر آلت تناسلی بر رابطه خود با شریک جنسی
4. مشکل در فرزند آوری، زیرا رابطه جنسی دشوار یا غیرممکن است
5. کاهش طول آلت تناسلی

تشخیص کجی آلت تناسلی:

یک معاینه فیزیکی اغلب برای شناسایی وجود بافت اسکار در آلت تناسلی و تشخیص بیماری پیرونی کافی است. به ندرت، شرایط دیگر باعث علائم مشابه می شوند و باید رد شوند.آزمایش هایی برای تشخیص بیماری پیرونی و درک اینکه دقیقا چه چیزی باعث علائم شما می شود ممکن است شامل سونوگرافی شود.
سونوگرافی رایج ترین آزمایشی است که برای ناهنجاری های آلت تناسلی استفاده می شود. آزمایش های اولتراسوند از امواج صوتی برای تولید تصاویری از بافت های نرم استفاده می کنند. این آزمایش ها می توانند وجود بافت اسکار، جریان خون به آلت تناسلی و هر گونه ناهنجاری دیگر را نشان دهند.

درمان کجی آلت تناسلی:

توصیه های درمانی برای بیماری پیرونی بستگی به مدت زمانی دارد که علائم شما شروع شده است.

1. فاز حاد: شما درد آلت تناسلی یا تغییر در انحنا، طول یا تغییر شکل آلت تناسلی دارید. مرحله حاد در اوایل بیماری اتفاق می افتد و ممکن است تنها دو تا چهار هفته طول بکشد اما گاهی تا یک سال یا بیشتر طول می کشد.
2. فاز مزمن: علائم شما ثابت است و هیچ درد آلت تناسلی یا تغییر در انحنا، طول یا تغییر شکل آلت تناسلی ندارید. مرحله مزمن بعدا در بیماری رخ می دهد و به طور کلی حدود 3 تا 12 ماه پس از شروع علائم رخ می دهد.

برای مرحله حاد بیماری، درمان ها شامل موارد زیر است:

• درمان کشش آلت تناسلی: در صورت استفاده در مراحل اولیه بیماری، از کاهش طول جلوگیری می کند و میزان انحنای ایجاد شده را به حداقل می رساند.
• درمان دارویی و تزریقی: درمان های دارویی و تزریقی در این مرحله اختیاری هستند و برخی از آن ها مؤثرتر از سایرین هستند.
• درمان جراحی: تا زمانی که بیماری تثبیت نشود، برای جلوگیری از نیاز به جراحی مجدد، جراحی توصیه نمی شود.

برای فاز مزمن بیماری، چندین درمان بالقوه در دسترس است. آن ها ممکن است به تنهایی یا ترکیبی انجام شوند:

• درمان های تزریقی
• کشش درمانی
• عمل جراحي
• داروهای خوراکی در مرحله مزمن توصیه نمی شود، زیرا در این مرحله از بیماری اثربخشی آن ها ثابت نشده است. درمان با امواج شوک، سلول های بنیادی و پلاسمای غنی از پلاکت نیز در مطالعات انسانی موثر نبوده است.

داروها:

تعدادی از داروهای خوراکی برای درمان بیماری پیرونی آزمایش شده است، اما اثربخشی آن ها ثابت نشده است و به اندازه جراحی موثر نیستند. در برخی از مردان، داروهایی که مستقیما به آلت تناسلی تزریق می شوند ممکن است انحنا و درد مرتبط با بیماری پیرونی را کاهش دهند.
داروها عبارتند از:

1. کلاژناز
2. وراپامیل
3. اینترفرون

کشش درمانی:

درمان کشش آلت تناسلی شامل کشش آلت تناسلی با یک دستگاه مکانیکی خودکار برای مدتی برای بهبود طول، انحنا و تغییر شکل آلت تناسلی است. بسته به دستگاه خاص، درمان کششی ممکن است نیاز به استفاده از 30 دقیقه تا سه تا هشت ساعت در روز برای دستیابی به مزایا داشته باشد. اثربخشی درمان ممکن است به دستگاه خاص مورد استفاده نیز بستگی داشته باشد. کشش درمانی در مراحل اولیه بیماری پیرونی توصیه می شود. این تنها درمانی است که برای بهبود طول آلت تناسلی نشان داده شده است.

عمل جراحي:

در صورتی که بدشکلی آلت تناسلی شما شدید باشد، به اندازه کافی آزاردهنده باشد یا از برقراری رابطه جنسی جلوگیری کند، ممکن است پزشک جراحی را پیشنهاد کند. معمولا تا زمانی که به مدت 9 تا 12 ماه دچار این عارضه نشوید و انحنای آلت تناسلی شما افزایش پیدا نکند و حداقل برای سه تا شش ماه تثبیت نشود، جراحی توصیه نمی شود.

روش های رایج جراحی عبارتند از:

بخیه زدن سمت سالم:

از روش های مختلفی می توان برای بخیه زدن سمت بلندتر آلت تناسلی، سمت بدون بافت اسکار استفاده کرد. این امر منجر به صاف شدن آلت تناسلی می شود، اگرچه اغلب به انحناهای کمتر شدید محدود می شود.

برش یا برداشتن و پیوند:

با این نوع جراحی، جراح یک یا چند برش در بافت اسکار ایجاد می کند و به غلاف اجازه می دهد تا کشیده شده و آلت تناسلی صاف شود. جراح ممکن است مقداری از بافت اسکار را بردارد.یک تکه بافت (گرافت) اغلب در جای خود دوخته می شود تا سوراخ های تونیکا آلبوژینا را بپوشاند. پیوند ممکن است بافتی از بدن شما، بافت انسانی یا حیوانی یا یک ماده مصنوعی باشد. این روش عموما در مردانی با انحنای شدیدتر یا بدشکلی مانند فرورفتگی استفاده می شود. این روش با خطرات بیشتر بدتر شدن عملکرد نعوظ در مقایسه با روش های لیسکینگ همراه است.

کاشت آلت تناسلی:

ایمپلنت های آلت تناسلی که با جراحی گذاشته می شوند در بافت اسفنجی قرار می گیرند که در طول نعوظ با خون پر می شود. ایمپلنت ها ممکن است نیمه سفت باشند، بیشتر اوقات به صورت دستی به سمت پایین خم می شوند و برای مقاربت جنسی به سمت بالا خم می شوند. نوع دیگری از ایمپلنت با پمپ کاشته شده در کیسه بیضه باد می شود. اگر هم بیماری پیرونی و هم اختلال نعوظ دارید، ممکن است ایمپلنت آلت تناسلی در نظر گرفته شود هنگامی که ایمپلنت ها در جای خود قرار می گیرند، جراح ممکن است در صورت نیاز روش های دیگری را برای بهبود انحنا انجام دهد. نوع جراحی مورد استفاده به شرایط شما بستگی دارد. پزشک محل بافت اسکار، شدت علائم و عوامل دیگر را در نظر می گیرد.

نسخه اصلی مطلب بیماری پیرونی یا کجی آلت تناسلی چیست؟ را در سایت دکتر امیر بهنام فر بخوانید.

---