پمفیگوس بیماری نادری است که افراد مبتلا به آن دچار تاول ها و حباب های مشتق شده از آن می شوند. این بیماری با علت نقص در سیستم ایمنی بدن بروز پیدا می کند و پوست و غشاهای مخاطی را در بر میگیرد.
علت دقیق بیماری هنوز شناخته نشده، اما آنچه در این بیماری رخ میدهد را می توان به از دست رفتن چسبندگی بین لایه های شاخی پوست(کراتینوسیت) تعریف نمود. در بیماری پمفیگوس اتوآنتی بادیهایی که با سطح کراتینوسیتها وارد واکنش می شوند؛ اتصالات بین سلولهای اپیدرمی را تخریب نموده، تاول ایجاد می کنند .

علت ابتلا به بیماری پمفیگوس

بین سلولهای پوستی، انواع پیوند بین سلولی وجود دارد که یکی از آن ها دزموزوم نام دارد. در پیوند دزموزوم، گروهی پروتئین با نام دزموگلین (Desmoglein) نقش چسب بین سلول ها را بازی میکنند. در بیماری پمفیگوس، سیستم ایمنی بدن، گروه پروتئین دزموگلین را هدف گرفته و پیوند بین سلولی دزموزوم از بین میرود.به دنبال از بین رفتن پیوند چسب گونه بین سلولی یا همان دزموزوم، زخمهایی در اپیدرم ایجاد شده و به همان علت، مایع میان بافتی به زیر پوست نفوذ کرده و ایجاد تاول می کند. از مواردی که ریسک ابتلا و شدت این بیماری را افزایش می دهند؛ می توان به خشم، استرس و مشکلات عصبی، همچنین استفاده مفرط از ادویه جات و غذاهای تند اشاره نمود.

انواع پمفیگوس

بیماری پمفیگوس بسته به عمق پیوندهای گسسته شده و نوع نقص ایمنی، به دسته تقسیم می شود که عبارتند از :

1. پمفیگوس وولگاریس(Pemphigus Vulgaris) که ۷۰ درصد موارد این بیماری را در بر میگیرد.
2. پمفیگوسفولیکوس (Pemphigus foliaceus) که نوع خوش خیم این بیماری است و در لایه سطحی پوست ایجاد می شود.
3. پمفیگوس نئوپلاست (paraneoplastic pemphigus) کمترین آمار موجود ولی نوع بدخیم بیماری.

لازم به یادآوری است در تمام موارد فوق، نقش ایمنوگلوبین جی IgG مشهود است.

درمان پمفیگوس

اولین قدم برای درمان بیماری پمفیگوس، تشخیص دقیق بیماری است که توسط متخصص پوست صورت می گیرد. در تشخیص این بیماری، علاوه بر علائم ظاهری زخم، بثورات و تاول ها، آزمایش های سیتولوژی، نمونه برداری پوست و ایمنوفلورسنس (Immunofluorescence) نیز جزو اقدامات تشخیصی محسوب می شوند و ممکن است توسط متخصص پوست درخواست شوند.

پس از تشخیص، پر کاربردترین داروها شامل سیتوکینها (انواع اینترفرون و اینترلوکین)، انواع داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی، آنتی بیوتیک (پنیسیلین و مشتقات)، انواع بتا بلاکر، مهارکننده های آنژیوتانسین(ACE inhibitor)، هورمون پروژسترون و آنتاگونیست های کلسیم می باشد. استفاده از کورتون ها در درمان این بیماری نقش موثری دارند ولی با عوارض زیادی نیز می توانند همراه باشند. به همین دلیل میزان داروهای تجویز شده و کنترل آنها توسط پزشک متخصص از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

نسخه اصلی مطلب همه چیز در مورد پمفیگوس را در سایت دکتر علیرضا واعظ شوشتری بخوانید.

---