کیست منیسک معمولا بعد از پارگی منیسک زانو ایجاد می شود. با پاره شدن منیسک، بافت نرم کپسول مفصلی اطراف منیسک آن را احاطه می کند و با ترشح مایع سینوویال به داخل این بافت کیست تشکیل می شود. این کیست رشد غیر طبیعی ندارد و تومور به حساب نمی آید.
کیست منیسک
ورزش های دارای حرکات چرخشی و گردشی که می توانند باعث پارگی منیسک شوند ، آسیب های قبلی زانو ، آسیب های مرتبط با زانو خصوصا آسیب رباط و همچنین سن بالا عواملی هستند که خطر ابتلا به کیست زانو را افزایش می دهند.
علائم کیست منیسک
مهمترین علائم کیست منیسک عبارتند از :
درد موضعی به خصوص در هنگام ایستادن بر روی پای آسیب دیده
برجستگی در محل کیست که اغلب در ناحیه خارجی مفصل زانو ایجاد شده است و موقعی که زانو کاملا صاف و مستقیم می شود بهتر دیده می شود
قفل شدن و ایجاد صدا در زانو
ورم در داخل مفصل زانو
ضعف یا لنگیدن (سندروم گیرافتادگی نورواسکولار)
عوارض کیست منیسک
بیشتر شدن و تشدید پارگی منیسک با افزایش اندازه کیست درصورت درمان نشدن کیست
ابتلا به آرتزوز زانو
فرسایش استخوان و مفصل به خاطر فشار وارد شده از کیست
آسیب دیدگی اعصاب به خاطر فشار وارد شده از کیست
تشخیص بیماری
تشخیص این بیماری معمولا بعد از گرفتن شرح حال بیمار و معاینه پزشک صورت می گیرد. در معاینه برجستگی در سطح مفصلی داخلی یا خارجی زانو دیده می شود. تشخیص قطعی بیماری با سونوگرافی و اMRI است.
روش های درمان آن
بسیاری از کیست های منیسک باعث ایجاد درد یا ناتوانی نمی شوند و نیازی به درمان ندارند .
در صورت وجود درد می توان از داروهای ضد التهابی استفاده کرد.
گاهی اوقات پزشک محتویات کیست را با سوزن خارج می کند (آسپیراسیون) . سایر درمانهای غیر جراحی نظیر تحریک الکتریکی و اولتراسوند ، ورزش فیزیوتراپی ، نیز می توانند مفید باشند.
معمولا برداشتن کیست لازم نیست و با درمان علت زمینه ای ( پارگی منیسک ) خصوصا در بیماران جوان می توان کیست منیسک را درمان نمود. در صورت تصمیم به جراحی معمولا از روش آرتروسکوپی استفاده می شود.