ام اس یک بیماری مزمن و ناتوان کننده سیستم عصبی است که با التهاب در هر مکانی از نخاع و مغز مشخص می شود. ناتوانی های دائم نتیجه نابودی سلولهای عصبی است. خستگی شایع ترین علامت MS است عدم آمادگی (Deconditioning) و عوارض داروها، افسردگی ، می تواند میزان خستگی را افزایش دهند.
حدود 80% افراد مبتلا به MS عدم تحمل به گرما را تجربه کرده اند. این گرما می تواند در نتیجه تغییرات در محیط پیرامونی باشد یا به صورت داخلی (تب و تمرینات ورزشی و ...) مطالعات بر روی بیماران مبتلا به MS اختلال در ضربان قلب و فشار خون را در 30% بیماران نشان داده اند. اختلال فشار خون در پاسخ به تمرینات ایزومتریک و همچنین تمرینات دینامیک مشخص شده است در بسیاری از مطالعات اخیر اختلال تعریق در 50% بیماران مبتلا به MS در هنگام ورزش زیر بیشینه گزارش شده است. در بیمار مبتلا به MS آگاهی از توان هوازی می تواند یک پایه برای تهیه یک برنامه برای تمرینات ورزشی مرتب و افزایش فعالیت فیزیکی است.
هدف اولیه تمرینات استقامتی در بیماران مبتلا به MS مانند سایر بالغین سالم است. یعنی افزایش عملکرد فیزیکی و بهبود وضعیت سلامتی. فعالیتهائی مثل دوچرخه ثابت، راه رفتن تمرینات آیروبیک با شدت کم، روی صندلی یا در آب انتخاب هائی خوب هستند که به بسته به علاقه شخصی فرد و نوع و میزان مشکلات فیزیکی قابل انتخاب هستند. بیماران با مشکلات بالا سن و نقایص حسی ممکن است از تمرینات آیروبیک در آب همراه شناوری یا افزایش ثبات با حمایت توسط صندلی انتخاب بهتری است نسبت به تمرینات ایروبیک با شدت کم که نیاز به حفظ تعادل در طول تمرین دارند.
پیاده روی در یک هوای کنترل شده برای مثال در یک فضای بسته یا بازار که یک دمای کنترل شده، سطح صاف، فرصت برای استراحت که مورد نیاز است انجام می پذیرد. دو چرخه ثابت یک انتخاب مناسب برای بیمارانی است که توانائی گردش ندارند دوچرخه ثابت یک محیط کنترل شده و میزان استاندارد کار وجود دارد.
افراد مبتلا به ام اس بصورت ایده آل باید درگیر یک فعالیت ورزشی باشد که این فعالیت از میزان توسط آغاز گردد و تا تمرینات هر روز افزایش یابد. البته یک هدف واضح گرایانه و قابل دسترس 3 بار تمرین در هفته به مدت 30 دقیقه است. البته این 30 دقیقه را می توان به دو یا سه قسمت تقسیم کرد که برای افرادی که میزان کمی از توانائی یا میزان کم مقاومت به خستگی دارند بسیار با ارزش است. در روزهائی که تمرینات ورزشی انجام نمی شود می توان در این روزها کارهای خانه و تفریحی انجام گردد.
استفاده از پنکه ها، پوشش مرطوب گردی، اسپری ها ممکن است در کاهش گرمایش از حد کمک کننده باشد اما باعث کاهش درجه حرارت مرکزی نمی گردد خنک کردن سطحی با استفاده غوطه وری در آب (16 درجه تا 17 درجه) قبل از ورزش نشان داده شده است که باعث کاهش قابل ملاحظه دمای مرکزی می گردد. همین طور باعث افزایش توان هوازی، کاهش ضربان قلب و کاهش درک سختی تمرین می گردد. علاوه بر این استراتژی تمرینات در صبح زود می تواند دارای مزایائی باشد اول اینکه در ریتم روزانه کمترین دما در صبح است و سپس اینکه استرس های فیزیولوژیک و روانی کمتری وجود دارد.
اغلب گزارش ها در افراد مبتلا به MS از کاهش انرژی در بعد از ظهرها حکایت می کنند که اغلب با همراهی خستگی و سایر علائم MS است. اغلب افراد حتی در افراد سالم بیشترین میزان دمای روزانه در ساعات آخر بعد از ظهر گزارش شده است. بسیاری افراد مبتلا به MS تجربه علائمی را دارند که به عملکرد مثانه مربوط است به علت این مشکلات (اورژانسی و بی اختیاری ادرار ) بیماران ممکن است بصورت شدیدی دریافت مایعات را محدود سازد. این امر منجر به یک از دست دادن آب بدن مزمن می گردد که باعث قسمتی از خستگی عمومی است.
همچنین بخوانید : درمان ام اس با آنتی ژن ها
ضعف عضلانی یکی از شایع ترین علائم ظهور MS است. بعد از گذشت زمان ممکن است فعالیت های مقدماتی مانند راه رفتن بلند شدن از صندلی یا بالا رفتن از پله ها مشکل شود، بخاطر اینکه میزان خستگی بعد از تکرار کارها افزایش می یابد اگرچه افزایش قدرت به خودی خود توانائی تغییر فرآیند بیماری ندارد اما افزایش قدرت جبرانی عضلات غیر درگیر و جلوگیری از ضعف ثانویه می تواند باعث بهبود عملکرد گردد. بصورت کلی تمرینات قدرتی در گروه های بزرگ عضلانی در 2 یا 3 روز غیر متوالی در 3 ست با تکرارهای 10 تا 15 تا می تواند موثر و ایمن باشد.
حداکثر کشش برای 30 تا 60 ثانیه به طول بکشد و 3 تا 5 بار تکرار شود. بیماران با انقباض های شدید ممکن است به زمان های طولانی تر نیاز داشته باشند. در این موارد یک کشش با شدت کم اما طولانی از 20 دقیقه تا چند ساعت موردنیاز است تا خاصیت پلاستیک بافت همبند القا گردد. برای این کشش از اسپلیت های دینامیک یا وزنه بهره می گیریم.