اسکار ، ضایعه قابل دید و عارضه ی آکنه می باشد و از فرم های خفیف که نمی توان به راحتی آنها را مشاهده نمود تا فرم های شدید وجود دارد. اسکار می تواند حتی ناشی از یک آکنه ی خفیف باشد. به هر حال نمی توان از قبل پیش بینی کرد که در کدام آکنه احتمال ایجاد اسکار بیشتر است.

علت اسکارهای آکنه

معمولاً اسکارها ناشی از ضایعات آکنه ای بوده یا در اثر دستکاری بیمار به وجود می آیند، با آنکه اسکار آکنه مشکل مهمی برای خود بیمار و پزشک معالج او محسوب می شود، روشی استاندارد برای درمان آن وجود ندارد.

انواع درمان اسکارهای آکنه

متدهای درمان آکنه شامل روش های مختلف ترمیم پوست به صورت پیلینگ شیمیایی ، سیستم های وابسته به نورمانند لیزر ، آر اف ، استفاده از پرکننده های درم و روش های جراحی شامل درم ابریژن، سابسیژن و روش پانج می باشند.

خصوصیات خاص اسکارها مانند رنگ و قوام و شکل ظاهری آنها مشخص کننده ی روش ایده آل درمان می باشد. شیوع اسکار در آکنه کاملاً مشخص نیست. براساس مطالعات بالینی احتمال ایجاد اسکار در 11٪ آقایان و 14٪ خانم ها وجود دارد. تفاوت های آشکار در ایجاد اسکار در افراد مختلف نشان می دهد که بعضی از افراد تمایل بیشتری برای ایجاد اسکار از خود نشان می دهد. اسکارها اکثراً در فرم های التهابی شدید و کیستیک آکنه مشاهده می شوند. ولی در فرم های التهابی سطحی آکنه نیز ممکن است پدیدار شوند.
امروزه روشی که مشخص کند که کدام بیمار بیشتر در معرض ایجاد اسکار است وجود ندارد. هدف از درمان اسکارهای آکنه ایجاد ظاهری قابل قبولتر برای بیمار می باشد.
برای رسیدن به بهترین نتایج بالینی می توان از مجموعه ای از چند تکنیک با هم استفاده نمود. به عنوان مثال درمان جراحی اسکارها قبل از انجام متدهای لایه برداری انجام می پذیرد.

روش های لایه برداری

این روش ها باعث تخریب پوست شده و بدنبال آن ترمیم و تغییر ساختار کلاژن ایجاد می شود. شامل پیلینگ شیمیایی، درم ابریژن، سیستمهای وابسته به نور از جمله لیزر، رادیو فرکونسی می باشند.

درم ابریژن:

روشی مؤثر برای درمان اسکارها می باشد. ولی همراه درد بوده و زمان بهبودی طولانی دارد. عوارض آن نیز شامل اسکارهای هیپرتروفیک و کلوییدی، عوارضی رنگدانه ای پوست، و ایجاد میلیا می باشد. این روش نمی تواند باعث بهتر شدن اسکارهای باریک وعمیق شود.

میکرو درم ابریژن:

به خوبی تحمل میشود ولی اثرات محدودی در بهبودی اسکار دارد.

پیلینگ شیمیایی:

پیلینگ شیمیایی با عمق متوسط برای درمان اسکارهای فرو رفته ی کوچک مفید است، ولی این روش را نباید برای درمان اسکارهای عمیق یا اسکارهای فیبروتیک به کربرد، پیلینگ های متعدد با محلول Jessner و اسید تری کلرواستیک 35٪- 20٪یا اسید گلیکولیک می تواند باعث بهبودی اسکارهای خفیف بشود. درمان خانگی با استفاده از پیلینگ شیمیایی و رتینوییدهای موضعی اثرات ضعیفی برای اسکارهای خفیف و کم عمق دارد. با این حال برای تعداد زیادی از بیماران مبتلا به اسکار آکنه، روش پیلینگ شیمیایی رضایت بخش نبوده است. پیلینگ با عمق متوسط با اسید گلیکولیک یا اسید تری کلرواستیک می تواند به تنهایی یا همراه سایر روش ها مانند درمان های وابسته به نور یا تزریق پرکننده های درم، انجام پذیرد. پیلینگ شیمیایی عمیق با فنول می تواند یک انتخاب باشد، ولی امروزه به علت زمان طولانی برای بهبودی ضایعات و عوارض آن به ندرت به کار می رود.

درمان های لیزری جهت اسکار آکنه

لیزرهای متعددی با طول موج های مختلف و شدتهای متفاوت در درمان اسکار آکنه یا کاهش قرمزی ناشی از بهبودی ضایعات آکنه ای، به کار می روند. انتخاب سیستم لیزری مناسب و شرایط استفاده از آن بستگی به خصوصیات اسکار آکنه دارد.

لیزرهای تخریبی:

لیزرهای تخریبی عوارضی مانند اریتم، ادم، ترشح سروز، عفونت، ایجاد میلیا و اختلالات رنگدانه ای را دارا می باشند.

لیزر CO2:

میتواند در اسکارهای آتروفیک آکنه اثرات درمانی 50٪تا 80٪را داشته باشد که به علت پدیده ی ترمیم، متراکم شدن الیاف کلاژن و تغییر ساختار بافت می باشد. در این روش اپیدرم ودرم پاپیلر تا عمق 20 تا 60 میکرون تبخیر می شوند.

لیزر Erbium:YAG:

با پالس کوتاه در هر مرحله 10 تا 20 میکرون از بافت را تبخیر می نماید. تحمل آن آسانتر از لیزر CO2 می باشد، اریتم کمتری ایجاد نموده، و تحمل ان آسان تر می باشد. دوره ی بهبودی کوتاهتر دارد. ولی کارایی آن کمتر از لیزر CO2 می باشد و بهتر است برای اسکارهای خفیف آتروفیک به کار رود.

لیزرهای غیر تخریبی:

عوارضی که همراه لیزرهای تخریبی وجود داشت، محققین را به سمت لیزرهای با عوارضی کمتر سوق داد. در میان لیزرهایی که بیشتر از همه برای اسکارهای آتروفیک آکنه به کار می روند، می توان به لیزر Nd:YAG ( 1320 نانومتر) و لیزرDiode (1450نانومتر) اشاره نمود. نتایج درمانی ضعیفی با این لیزرها گزارش شده است، و بهترین نتایج درمانی هنگامی که این لیزرها همراه با سایر روش ها مانند پیلینگ شیمیایی و جراحی به کار برود، دیده می شود.

لیزر فراکشنال:

در این روش ( لیزر فراکشنال ) با ایجاد مناطق کوچک و متعددی ناشی از صدمه ی گرمایی ترمیم بافت با ساخت کلاژن های جدید در درم صورت می گیرد. نتایج کلینیکی ان پس از چندجلسه درمان قابل توجه است و عوارضی مانند اریتم و ادم موقت وجود دارد، ولی اختلالات پیگمانتاسیون، اولسر و اسکار بندرت دیده می شود. جهت کاهش درد از بی حس کننده های موضعی استفاده می شود.

آر اف سوزنی:

یکی از روش های جدید درمان اسکار آکنه است که بدون ایجاد زخم در سطح پوست موجب تحریک کلاژن سازی می شود.

تکنیک های جراحی اسکارهای آکنه

جهت درمان اسکارهای آکنه از روش های جراحی سابسیژن و پانچ استفاده می شود.

پانچ:

این روش برای اسکارهای عمیق و باریک مفید است. نتایج درمانی معمولاً خوب است. در این روش ریسک تغییر رنگ و قوام پوست وجود ندارد.

سابسیژن:

برش زیر پوستی برای اسکارهای فرورفته به کار می رود. در این روش باندهای فیبروتیک که اسکار را به بافت های زیرین خود متصل می کند، قطع می شوند. ایجاد خونریزی در بافت تحت جلدی ایجاد باندهای جدید را کاهش می دهد. معمولاً تورم وخون مردگی موقت ایجاد می شود ولی عوارضی نیز مانند ضایعات کیستیک آکنه ای شکل به ندرت ایجاد می شود.

هنگامی که تکنیک های جراحی همراه با روش های لایه بردار به کار رود، نتایج درمانی بهتری ایجاد می شود.

مطالب مرتبط: جای جوش

نوشته شده توسط دکتر حسن زاده متخصص پوست مو و زیبایی

نسخه اصلی مطلب روش های درمان اسکار آکنه را در سایت دکتر جمال الدین حسن زاده بخوانید.

---