سوراخ کردن گوش یکی ازروشهای تزیین بدن است که بااستفاده از گوشواره تکمیل می شود و در فرهنگ ما مورد پذیرش بسیاری از مردم می باشد .
به اين صورت بوده که دردوران نوزادی مادربزرگ ها بانخ وسوزن اقدام به سوراخ کردن گوش دختر بچه ها می کردند.این روش سنتی معایبی به همراه داشت.ازجمله اینکه به علت عدم رشد کامل گوشها و لاله ی انها محل سوراخ دقیق نبوده وممکن بود در بزرگسالی عدم تقارن ایجادکند وهمچنین به علت استریل نبودن نخ وسوزن خطر ایجاد عفونت ویروس یا باکتری وجود داشت.
سپس روش جدید سوراخ کردن گوش بادستگاه باب شد.که مردم بادستگاههای گوش سوراخ کن که عملکرد آن شبیه دستگاه پانچ می باشد وتوسط افراد نااگاه مثل طلا فروش ها یا بدل فروش ها اقدام به سوراخ کردن گوش می کنند دراین روش معمولا به علت نا اگاهی فرد انجام دهنده علامت گذاری درست روی لاله گوش انجام نشده وممکن است محل سوراخ ها نامتقارن بوده یابه علت نزدیکی سوراخ ها به لبه پایینی گوش سوراخ باز شود
همچنین این دستگاهها استریل نبوده خطر عفونت با باکتری وویروس وجود دارد و بدتر از همه باعث ایجاد حساسیت تماسی الرژیک به نیکل میشود.فلز نیکل امروزه در اطراف ما پراکندگی وسیعی دارد مثلا دردسته در.دکمه های فلزی لباس. زیپ شلوار. کلیه تزیینات فلزی پوشاک . خودکار و...وجود دارد.درنتیجه بسیاری از اشخاصی که گوش خود را با دستگاه سوراخ می کنند درآینده دچار حساسیت به نیکل می شوند ودر آینده نمی توانند ازجواهرات بدلی یا ساعت مچی استفاده کنند.
درصورت استفاده خارش یا قرمزی در محل رخ داده که باادامه مصرف باعث تیره شدن ناحیه می شود.بنابراین باتوجه به معایب دوروش گفته شده امروزه توصیه می شود که سوراخ کردن گوش کودکان خود رابه پزشکان بسپاریداین عمل باید درسن حدود ده سالگی انجام شودتا کودک همکاری لازم راداشته باشد وشکل گوش او کامل شده باشد.بهترین روش انجام عمل درمحیط استریل اتاق عمل سرپايی است که بانخ نایلون 0-1 مخصوص جراحی وپس از انجام بیحسی وعلامت گذاری وتعیین دقیق محل سوراخ گوش دروضعیت نشسته وخوابیده انجام می شود.