کراتین نوعی پروتئین است که در سلول های پوست یافت می شود و کمک می کند که پوست و مو قوی و انعطاف پذیر باشند. سلول های کراتین معمولاً پس از حذف به سطح پوست می روند؛ اما در صورتی که حرکت این سلول های کراتین به سمت عمق پوست باشد، می توانند تکثیر شده و کیست پیلار را تشکیل دهند. کیست های پیلار به تدریج در پوشش اپیتلیال فولیکول های مو ایجاد می شوند. داشتن سابقه خانوادگی در بروز این کیست تأثیرگذار بوده و اگر والدین به این کیست دچار شده باشند، احتمال ابتلای آن در فرزندانشان حدوداً 50 درصد است. این نوع کیست در زنان شایع تر از مردان بوده و معمولاً در افراد مسن رخ می دهد. از آنجا که اکثر موهای بدن روی سر است، 90 درصد از کیست های پیلار روی پوست سر رشد می کنند و معمولاً موها بر روی توده کیست رشد نمی کنند. اگر این کیست ها به اندازه کافی بزرگ شوند که احساس ناراحتی داشته باشید یا پاره شوند، می توانند مشکل ساز شوند.

علائم کیست پیلار

این کیست ها، توده های برجسته ای به قطر 5/0الی 5 سانتی متر هستند که در اطرف فولیکول های مو ظاهر می شوند و از آنجا که بخش اعظم موی انسان در سر است، بنابراین احتمال اینکه این کیست ها بر روی سر تشکیل شود بسیار بیشتر از سایر نقاط بدن است. کیست های پیلار مدور و یا گنبدی شکل هستند که به رنگ های زرد یا سفید نمایان می شوند. چنانچه کیست پیلار عفونی باشد، ممکن است به رنگ قرمز هم نمایان شود. کیست پیلار توده ای است که حاوی مایع است و در لمس بسیار سخت به نظر می رسد و به هنگام فشردن آن ممکن است این کیست ها اندکی جابه جا شوند، همچنین در هنگام فشردن آن، فرد احساس درد خواهد داشت. از آنجا که بر روی کیست پیلار هیچ مویی رشد نمی کند می توان به راحتی آن را تشخیص داد.

انواع کیست پیلار

کیست پیلار سه نوع دارد که عبارتند از:

• کیست پیلار گرایشی به بروز که در افرادی با سنین 45 الی 65 ساله رایج است که در اطراف فولیکول های مو ظاهر می شود.
• کیست اپیدرموئید که در نوجوانان شایع است در روی قفسه سینه، ناحیه تناسلی، صورت و بازوها تشکیل می شود.
• کیست میبومیان (شالازیون) که ممکن است که هر کسی در هر سنی آن را تجربه کند و اصولاً در اطراف چشم ظاهر می شود.
• کیست پیلار با نام های کیست ایستوس، کیست کاتاجن، دمل و کیست تریکیلمال نیز شناخته شده است.
• کیست های پیلار را می توان بر اساس ناحیه شکل گیری آنها تشخیص داد که معمولاً روی پوست سر است و آنها در مرکز خود دارای هیچ نقطه تاریکی نیستند. پوستی که کیست پیلار را می پوشاند شکننده تر از کیست اپیدرموئید است. کیست های اپیدرموئید با استفاده از میکروسکوپ قابل تشخیص هستند و با سلول های پوست پوشانده شده اند؛ اما کیست های پیلار پوششی از کراتین دارند.

تشخیص کیست پیلار

برای تشخیص کیست پیلار، پزشک، توده های ایجاد شده را بررسی می کند و پس از معاینه سؤالاتی از قبیل زمینه بیماری خاص و علائمی که دارید می پرسد. چنانچه پزشک پس از معاینه نتواند نوع کیست را تشخیص دهد، برای اطمینان کیست را خارج می کند و زیر میکروسکوپ آن را بررسی می کند.

عوارض کیست پیلار

کیست های پیلار معمولاً بی خطر هستند، بنابراین انجام جراحی به انتخاب شما و پزشکتان بستگی دارد. اگر متوجه تغییراتی در رشد معمول و مورد انتظار کیست پیلار شدید، به پزشک خود مراجعه کنید. در موارد نادر، کیست های پیلار می توانند سرطانی شوند. هنگامی که این اتفاق می افتد، کیست ها تمایل به رشد سریع و تکثیر دارند. برای از بین بردن تومورهای سرطانی نیاز به جراحی است.

درمان کیست پیلار

کیست ها در اغلب موارد به خودی خود برطرف می شوند. پاکسازی و شستشوی آنها با آب گرم التهاب را کاهش داده و به درمان کمک خواهد کرد. پزشک معمولاً برای درمان کیست های پیلار آلوده، آنتی بیوتیک تجویز می کند. در صورتی که کیست علائمی نداشته باشد، نیازی به از بین بردن آن وجود ندارد. اگر کیست باعث احساس ناراحتی در فرد شود، می توان آن را از بین برد. از آنجایی که کیست های پیلار معمولاً بر روی پوست سر ایجاد می شوند، شانه کردن موها می تواند دردناک باشد. قبل از برداشتن کیست، از یک بی حس کننده موضعی استفاده می شود. دو روش برای از بین بردن کیست وجود دارد که در زیر به آنها می پردازیم:

• ایجاد یک برش کوچک بر روی پوست برای تخلیه کیست مایع
• از بین بردن کل کیست بدون ایجاد برش بر روی آن
• این روش معمولاً سریع است و نیازی به اقامت شبانه در بیمارستان یا کلینیک ندارد. پزشک معمولاً پس از حذف کیست، از یک پانسمان استفاده می کند.

نسخه اصلی مطلب آیا کیست پیلار باعث ریزش مو میشود؟ را در سایت کلینیک پوست صدف بخوانید.

---