عوارض پای پرانتزی در بزرگسالی

شبکه اطلاع رسانی پزشک آن لاین [ پرتال اطلاع رساني ]آدرس وب سایت : www.pezeshkonline.ir

پای پرانتزی یا ژنوواروم به اختلالی گفته می شود که هنگام ایستادن و قرار دادن پاها کنار هم فاصله بین مچ پاها بسیار زیاد است. اگر پای پرانتزی در بزرگسالی یا نوجوانی دیده شود؛ اصلاح سبک زندگی و برخی حرکات ورزشی می تواند به تقویت زانوها کمک کند و تا حدی روند بیماری و عوارض ناشی از آن را کاهش دهد. البته این اقدامات باعث درمان ژنووارم نخواهد شد. در موارد بسیار حاد این بیماری، به ویژه اگر اختلال دیگری موجب پای پرانتزی شده باشد؛ اقدامات درمانی از قبیل جراحی پای پرانتزی، معمولاً نتیجه بخش است.

پای پرانتزی در نوزادان تازه متولد شده، مسئله بسیار شایعی است و عموماً تا 2 سالگی برطرف خواهد شد؛ با این وجود در صورت پیشرفت عارضه و عدم بهبود پس از دو سال، توصیه می شود؛ برای انجام معاینات جسمانی و شروع اقدامات درمانی، حتما به پزشک متخصص مراجعه شود. پای پرانتزی در بین تمام ناهنجاری های مربوط به مفاصل شیوع بیشتری دارد. ما در این مقاله سعی داریم شما را با این مشکل مفصلی شایع آشنا سازیم.

علل شایع پای پرانتزی

• پای پرانتزی در نوزادان شایع است و معمولاً تا دو سالگی برطرف می شود.
• راشیتیسم (کمبود ویتامین D)
• دیسپلازی استخوان
• رشد نامتقارن استخوان درشت نی در اثر استئومیلیت، شکستگی یا تومور
• بیماری بلانت (تیبیا وارا)
• آرتروز
• آسیب دیدگی
• اضافه وزن و چاقی
• پارگی رباط زانو
• ضعف عضله دوسر رانی
• کوتاهی عضلات نیم غشایی و نیم وتری

تشخیص پای پرانتزی

اگر در مورد ابتلای خود یا فرزندتان به این عارضه مشکوک هستید؛ به پزشک متخصص مراجعه نمایید. پزشک پس از معاینه فیزیکی و مشاهده عکس رادیولوژی بیماری، امکان ابتلا و شدت پای پرانتزی را تشخیص می دهد. در ژنواروم فیزیولوژیکی، استخوانها با ساختاری طبیعی وجود دارند؛ ولی به عنوان مثال در مبتلایان به راشیتیسیم استخوانها از شکل ظاهری طبیعی برخوردار نیستند؛ و این موارد در عکس رادیوگرافی ساده قابل مشاهده است.

درمان پای پرانتزی

مدیریت و درمان پای پرانتزی در اولین گام، تمرکز بر بیماری زمینه ای ایجاد کننده ژنووارم است. به عنوان مثال در بیماران راشیتیسمی، مصرف مکمل ویتامین D می تواند کمک کننده باشد. در مراحل بعدی اگر شدت عارضه زیاد باشد یا پیشرفت بیماری سرعت زیادی داشته باشد؛ ممکن است از اقدامات مهارکننده پا، مانند آتل استفاده شود؛ اگر این راهکار هم مفید واقع نشد، اغلب اقدام به جراحی استئوتومی والگوس استخوان درشت نی، به عنوان راه نهایی انجام می پذیرد.