زمانی که پوست آسیب می بیند، بافت فیبروزی که بافت اسکار نیز نامیده می شود، در اطراف زخم شکل می گیرد تا زخم را ترمیم کند و از جراحت محافظت کند. در برخی موارد، بافت اسکار بیشتری رشد می کند و گوشت اضافی که کلوئید نیز نامیده می شود، شکل می گیرد. جای زخم کلوئیدی می تواند بسیار بزرگتر از زخم اولیه باشد و معمولا در قفسه سینه، شانه ها، نرمه گوش و گونه ها ایجاد می شود. با این حال می توانند در هرجایی از بدن نیز ایجاد شوند. اسکارهای کلوئید ضرری برای بدن ندارند و فقط ممکن است موجب نگرانی های زیبایی شوند.
اغلب جراحات پوستی می توانند منجر به ایجاد اسکارهای کلوئید شوند. این جراحات شامل موارد زیر می شود:
کلوئیدها از رشد زیاد بافت زخم ها به وجود می آیند. معمولاً جای زخم های کلوئیدی از خود زخم اصلی هم بزرگتر هستند. بروز چنین جای زخم های کلوئیدی ممکن است چندین هفته تا حتی چند ماه به طول بینجامد.
علائم و نشانه های بروز کلوئیدهای پوستی:
کلوئیدها گاهی با نوعی اسکار شایع دیگر به نام زخم هایپرتروفیک اشتباه گرفته می شوند در حالی که زخم های هایپرتروفیک مسطح بوده و ممکن است رنگ صورتی یا قهوه ای باشند. از تفاوت های این دو نوع جای زخم می توان به این مورد اشاره کرد که زخم های هایپرتروفیک بر خلاف زخم های کلوئیدی کوچکتر بوده و با گذشت زمان خود به خود بهبود یافته و ناپدید خواهند شد.
زخم هایپرتروفیک معمولاً در نتیجه آسیب های شیمیایی و فیزیکی به وجود می آیند. در ابتدا، زخم هایپرتروفیک می تواند با خارش و درد همراه باشد، اما با بهبودی علائم پوست ، خارش و درد تا حد قابل توجهی کاهش خواهد یافت.
کلوئیدها در اغلب موارد بعد از سوراخ کردن قسمتی از بدن به وجود می آیند. این که آیا علت اصلی بروز کلوئیدها پیرسینگ است یا آسیب دیدگی های پوستی باعث بروز بیشتر کلوئیدها می شود ناشناخته بوده و نیاز به تحقیقات بیشتری دارد. اما احتمال بروز کلوئیدها بر روی غضروف گوش بسیار بیشتر از دیگر نواحی است که علت اصلی آن همین سوراخ کردن گوش است.