مفصل شانه یکی از بزرگ ترین مفاصل در بدن است که از تحرک زیادی برخوردار است. روتاتور کاف (عضلات گرداننده شانه) گروهی از عضلات و تاندون ها هستند که در اطراف مفصل شانه قرار دارند و مفصل را در محل خود نگه می دارند و موجب ثبات و حفظ قابلیت حرکتی مفصل شانه می شوند. شایع ترین علت درد شانه پارگی عضلات گرداننده شانه و تاندونیت (التهاب تاندون های شانه) می باشند. التهاب مفصل شانه نیز یکی دیگر از دلایل متداول ایجاد درد شانه می باشد. جهت رفع درد شانه معمولاً از داروهای مسکن بدون نیاز به نسخه پزشک، داروهای ضد التهابی، تزریق استروئید و فیزیوتراپی استفاده می شود. در صورتی که این روش ها تأثیری در تسکین درد نداشته باشند، از روش تزریق پلاسمای غنی از پلاکت (پی آر پی) جهت بهبود عارضه (بدون ایجاد جای زخم و جلوگیری از تخریب بافت) استفاده می شود. روش پی آر پی به عنوان روش درمانی مؤثر، بی خطر و غیر جراحی جهت بهبود آسیب دیدگی عضلات، رباط ها و تاندون ها به طور گسترده ای مورد استفاده قرار می گیرد.
پی آر پی با هدف کاهش التهاب، تسکین درد، تسریع بهبودی، افزایش تولید کلاژن به منظور داشتن پوستی باطراوت، تقویت گردش خون به منظور حمایت از روندترمیم و تولید سلول های بنیادی برای بازسازی بافت ها مورد استفاده قرار می گیرد. این روش با تحریک روند طبیعی ترمیم در بدن، بهبود بافت ها را تسریع می کند. تزریق پی آر پی روشی کم تهاجمی بوده و در صورت انجام توسط پزشک باتجربه و آموزش دیده می تواند بسیار ساده باشد. این روش نیازمند گرفتن خون از بیمار و سپس تغلیظ پلاکت های آن خواهد بود. پس از آن مایع ایجاد شده که غلظت بالایی از پلاکت را دارد به بیمار تزریق خواهد شد. این روش می تواند برای افرادی که کاندید جراحی مفاصل بوده ولی تمایلی به انجام این کار ندارند به عنوان روش جایگزین مورد استفاده قرار بگیرد.
پزشک با پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) می تواند به بیماران کمک کرده تا آسیب شانه خود را با استفاده از برنامه های درمانی خاص تسکین دهند. درمان با پلاسمای غنی از پلاکت می تواند به بهبود طیف وسیعی از آسیب های شانه کمک کند، برخی از این موارد ممکن است شامل موارد زیر باشد:
خون بدن انسان از پلاکت، پلاسما، گلبول های سفید و قرمز خون تشکیل شده است. در اثر وارد شدن آسیب به بدن، پلاکت ها به سمت ناحیه آسیب دیده حرکت کرده و فاکتورهای رشد را جهت کمک به بهبود آسیب دیدگی آزاد می کنند. فاکتورهای رشد قادر به تحریک رشد سلولی و افزایش سرعت بهبودی هستند. پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) به وسیله گرفتن نمونه خون از بیمار به دست می آید. خون در سانتریفیوژ قرار گرفته و به چهار ساختار اصلی تقسیم می شود. با گردش خون در سانتریفیوژ، نیروی جاذبه اجزای سلولی مختلف را جدا کرده و در این حالت می توان پلاسمای غنی از پلاکت را از دیگر اجزای خون مجزا کرد. سپس پلاسمای غنی از پلاکت (پی آر پی) مستقیماً به ناحیه آسیب دیده در شانه تزریق می شود. در مورد استفاده از این روش درمانی بایستی با متخصص ارتوپدی مشورت شود.
برای بهبود سریعتر، متخصصان توصیه می کنند که بیمار باید از ورزش سنگین در دوره منتهی به درمان خودداری کند. پزشکان همچنین توصیه می کنند که باید از مصرف داروهای غیراستروئیدی-التهابی (NSAIDS) در هفته های قبل و بعد از تزریق PRP خودداری کرد. این به این دلیل است که NSAID ها ممکن است روند بهبود بافت را مهار کنند، بنابراین درمان را بی اثر خواهند کرد.
از بیمار خواسته می شود که چند روز استراحت کند و به مفصل درگیر فشار نیاورد. پزشک به بیمار توصیه می کند که:
بیشتر بخوانید : تزریق پی آر پی (PRP) برای درمان و انواع مشکلات کمر در منزل
پلاکت های خون، نوع بخصوصی از سلول های خونی هستند. خون از 93% سلول های قرمز،6% پلاکت خون، 1% سلول های سفید خون (WBC) و پلاسما تشکیل شده است. اکثر افراد پلاکت ها را تنها به تشکیل لخته خون مرتبط میدانند. اگرچه این کار قطعاً یکی از نقش های مهم پلاکت های خون است؛ اما این نوع سلول ها در فرایند بهبود آسیب ها نیز نقش بسزایی دارند. پلاکت خون انسان به طور طبیعی سرشار از فاکتورهای رشد بافت پیوندی می باشد. تزریق این فاکتورهای رشد به رباط ها، تاندون ها و مفاصل آسیب دیده موجب تحریک فرایند ترمیم و بهبودی طبیعی می شود. البته برای بهره بردن از این پروتئین های طبیعی ترمیم کننده، باید ابتدا پلاکت ها را غلیظ کرد. به عبارتی دیگر، پی آر پی فرایند بهبودی طبیعی بدن را تقویت و تحریک می کند. به طور مثال، تزریق کورتیکواستروئید یا کوتیزون (معمولاً به این نام شناخته می شود) را نمی توان در تاندون هایی که حامل بار زیادی از بدن هستند (مانند تاندون های کاسه یا پتلار شانه) انجام داد؛ زیرا این کار موجب ضعیف تر شدن تاندون و در نتیجه پارگی آن می شود. در عوض می توان پی آر پی را بدون هیچ خطر پارگی در این تاندون ها تزریق کرد.
به طور معمول توصیه می شود بیمارانی که از این روش درمانی استفاده می کنند، به مدت 6 هفته از انجام فعالیت های سنگین خودداری نمایند و پس از گذشت این مدت زمان به فیزیوتراپی ارجاع داده می شوند که جلسات فیزیوتراپی نیز ممکن است تا 6 هفته ادامه داشته باشند؛ اما همچنان در طول این مدت، در صورتی که بیمار تمایل به انجام ورزش داشته باشد، نباید تمریناتی را انجام دهد که بر ناحیه تحت درمان قرار گرفته، فشار وارد کند.
تعداد جلسات مورد نیاز برای تزریق پی آر پی، با توجه به شدت آسیب و محل تزریق و توانایی التیام بخشی بدن بیمار مشخص می شود؛ اما معمولاً طی 1 تا 4 جلسه انجام می شود. طول این درمان تقریباً 2 ساعت می باشد.
هزینه تزریق پی آر پی به عواملی مانند تعداد و وسعت محل تزریق و همچنین میزان تجربه و تخصص پزشک معالج بستگی دارد.
از آنجا که روش پی آر پی شامل تزریق یک ماده به پوست است، عوارض جانبی بالقوه ای برای آن وجود دارد. پی آر پی یک روش اتولوگ است، به این معنی که حاوی موادی است که به طور مستقیم از بدن شما گرفته می شود. این ویژگی باعث کاهش خطرات واکنش های آلرژیکی می شود که ممکن است در اثر تزریق داروهای دیگر مانند کورتیزون یا هیالورونیک اسید ایجاد شود. با این وجود، عوارض ناشی از تزریق پی آر پی نیز وجود دارند، از جمله: