کمردرد به عنوان دردی تعریف می شود که با یک آسیب خاص شناخته شده و قابل تشخیص مانند عفونت، تومور، پوکی استخوان، شکستگی، تغییر شکل ساختاری، اختلال التهابی، سندرم رادیکولار یا سندرم دم اسبی مربوط نمی شود.

انواع کمردرد:

طبقه بندی کمر درد طبق بازه زمانی آن به شرح زیر است:

1. کمردرد حاد: علائم 6 هفته یا کمتر از آن وجود دارد.
2. کمردرد تحت حاد: علائم بین 7 تا 12 هفته ادامه می یابد.
3. کمردرد مزمن: علائم بیش از 12 هفته به طول می انجامد.

فعالیت بدنی و عدم تحرک:

فعالیت بدنی به عنوان هر حرکت بدنی که توسط ماهیچه های اسکلتی ایجاد می شود و منجر به مصرف انرژی می شود، تعریف می شود. فعالیت بدنی شامل فعالیت های زندگی روزمره، مانند پیاده روی، کارهای خانه، باغبانی و فعالیت های مرتبط با کار است. هنگامی که فردی سطح توصیه شده از فعالیت بدنی را برآورده نمی کند، به عنوان فرد بی تحرک طبقه بندی می شود.
سازمان بهداشت جهانی (WHO) عدم فعالیت بدنی را به دو سطح طبقه بندی کرده است:

1. سطح 1 قرار گرفتن در معرض بی تحرکی: یک فرد فعالیت بدنی بسیار کمی در خانه، محل کار، حمل و نقل یا در زمان خصوصی خود انجام می دهد.
2. سطح 2 قرار گرفتن در معرض کم تحرکی: یک فرد فعالیت بدنی کمتر از 150 دقیقه با شدت متوسط دارد یا کمتر از 60 دقیقه فعالیت بدنی شدید را در تمام فعالیت های روزانه انجام می دهد.

سطوح فعلی عدم فعالیت بدنی تا حدی به دلیل مشارکت ناکافی در فعالیت بدنی در اوقات فراغت و افزایش رفتار بی تحرک در طول فعالیت های شغلی و خانگی است.

رفتار کم تحرک:

زمانی که یک فرد کمتر از 30 دقیقه فعالیت متوسط را در تمام یا بیشتر روزهای هفته انجام می دهد، به عنوان فرد بی تحرک طبقه بندی می شود. رفتار بی تحرک فعالیت هایی را توصیف می کند که مصرف انرژی را به طور قابل توجهی بالاتر از سطح استراحت افزایش نمی دهد. این شامل فعالیت هایی مانند خوابیدن، دراز کشیدن، تماشای تلویزیون و انواع دیگر سرگرمی های مبتنی بر صفحه است. با این حال، فعالیت بدنی سبک اغلب به عنوان یک رفتار بی تحرک، مانند راه رفتن آهسته، نشستن، نوشتن و آشپزی اشتباه گرفته می شود اما این ها نیاز به صرف انرژی بالاتر از سطح استراحت دارند.

بی تحرکی و تاثیر آن بر بدن:

بی تحرکی ممکن است در نهایت منجر به اتفاقاتی در موارد زیر شود:

استحکام استخوان و دیسک:

سلامت استخوان در جمعیت غیرفعال تحت تاثیر قرار می گیرد. طبق قانون ولف، اگر بار روی استخوان کاهش یابد، به دلیل فقدان محرک مورد نیاز برای ادامه بازسازی و افزایش جذب از استئوکلاست ها، استخوان کمتر متراکم و ضعیف تر می شود. فعالیت بدنی می تواند با ایجاد بارهای فشاری یا خمشی روی استخوان بر توده استخوان تاثیر بگذارد. سپس تشکیل استخوان حاصل از تغییر شکل فشار موقت به پاسخ های اولیه و ثانویه را در استخوان منجر می شود. به این ترتیب، عدم فعالیت بدنی ممکن است فرد را در معرض خطر کمی تراکم استخوان و در نتیجه ابتلا به پوکی استخوان قرار دهد.
طی مطالعه ای در سال 2015 یک رابطه بین عدم فعالیت بدنی و ارتفاع باریک دیسک بین مهره ای نشان داده شد. باریک شدن دیسک بین مهره ای یکی از ویژگی های بیماری دژنراتیو دیسک است که توسط برخی به عنوان مهم ترین عامل خطر ساختاری برای کمردرد پیشنهاد می شود.

وضعيت توده عضلانی اسکلتی:

شواهد حاکی از آن است که در پاسخ به عدم فعالیت بدنی، ماهیچه های اسکلتی فرآیندی به نام بازسازی تقلیل تطبیقی را طی می کنند. این منجر به از دست دادن توده عضلانی (آتروفی) و تغییر در ترکیب عضلانی می شود. آتروفی عضلانی با کاهش کلی در سطح مقطع فیبر عضلانی و همچنین کاهش تعداد کلی فیبرهای عضلانی مشخص می شود که منجر به کاهش قدرت عضلانی می شود. مطالعات نشان داده است که آتروفی عضلات پارا نخاعی و افزایش محتوای چربی با کمردرد ناشی از عدم فعالیت بدنی مرتبط است.

میزان متابولیسم:

در مورد بیماران مزمن LBP که دچار اختلال شده اند، سطح فعالیت آنها بر سایر قسمت های بدن آنها نیز تاثیر می گذارد. به عنوان مثال، عوامل متابولیک از جمله متابولیسم کربوهیدرات و لیپید نسبت به افراد سالم LBP غیر مزمن کارآمدتر و موثرتر خواهند بود.
از آنجایی که کاهش سطح فعالیت بدنی در نهایت منجر به افزایش وزن و تغییر در ترکیب بدن می شود، گزارش شده است که افراد مبتلا به LBP نسبت به افراد همسان با سن و جنس، درصد چربی بدن بالاتری دارند.

بی تحرکی و کار با کامپیوتر:

امروزه اکثر افراد به مدت هشت ساعت در روز در صندلی های خود مشغول کار با کامپیوتر بوده و در حالت نشسته به سر می برند. مطالعات اخیر نشان داده است که سبک زندگی بی تحرک چقدر برای سلامتی مضر است و بر سلامت کمر و ستون فقرات تاثیر می گذارد. نشستن انحنای طبیعی ستون فقرات را به هم می ریزد، به این معنی که عضلات پشت باید کمر را در فرم خود نگه دارند. این وضعیت منجر به سفت شدن عضلات خم کننده لگن مانند عضله ایلیوپسواس و فشار و مقداری ایسکمی (محدودیت جریان خون) عضلات باسن - گلوتئوس ماکسیموس - می شود. این عضله یک حامی مهم ستون فقرات است. برای همه افرادی که کار میزی و کامپیوتری دارند، مهم است که بدانند نشستن طولانی مدت می تواند چه مشکلاتی ایجاد کند.

بی تحرکی و دیسک کمر:

بی تحرکی و به خصوص نشستن به مدت طولانی باعث افزایش احتمال لغزنده شدن بدن می شود. خم شدن می تواند باعث شود رباط های ستون فقرات بیش از حد سالم خود کشیده شوند و وضعیت نامناسب می تواند دیسک های ستون فقرات را تحت فشار قرار دهد. این اغلب منجر به افزایش کشیدگی حلقۀ بیرونی دیسک می شود و می تواند برآمدگی و فشار دیسک را افزایش دهد. علاوه بر این، در هنگام نشستن، اغلب در حال کار با رایانه یا نوشتن روی میز هستیم که منجر به وضعیت سر به جلو، وضعیت شانه های گرد می شود که به «سندرم وضعیت بد» معروف است.
به طور کلی نشستن و بی تحرکی می تواند ستون فقرات را به روش های مختلفی تحت تاثیر قرار دهد، از جمله:

1. کمردرد عضلانی: نشستن برای مدت طولانی می تواند ماهیچه های کمر را ضعیف و سفت کند. همچنین می تواند میزان گردش خون و اکسیژنی را که به سلول های ماهیچه ای می رسد کاهش دهد.
2. فتق دیسک: سبک زندگی کم تحرک فشار بیشتری به کمر و ستون فقرات شما وارد می کند و شانس شما را برای داشتن فتق دیسک افزایش می دهد.
3. فشرده شدن اعصاب پشتی: نشستن بیشتر روز فشار بیشتری بر بافت عصبی استخوان های ستون فقرات وارد می کند.

نسخه اصلی مطلب کمردرد و کار با کامپیوتر چه ارتباطی با هم دارند؟ را در سایت دکتر بیژن فروغ بخوانید.

---