کمردرد یک مشکل عمده سلامت در جوامع امروزی می باشد. حدود 10 درصد بیماران مبتلا به کمر درد، به طور مزمن دچار ناتوانی می شوند. با افزایش سن، ابتلا به برخی اختلالات نظیر تنگی کانال نخاعی شیوع بیشتری پیدا میکند. شایع ترین علامت تنگی نخاع کمری، پا درد است (که در هنگام راه رفتن یا ایستادن اتفاق می افتد و شخص در هنگام نشستن احساس بهتری خواهد داشت). علائم دیگر ممکن است شامل بی حسی، ضعف و گرفتگی عضلات کمر، ساق و ران ها، پاها یا باسن باشد. از روشهای غیر جراحی و بعضاً جراحی برای درمان دردهای ناشی از تنگی کانال نخاعی پایین کمر (لامبار) می توان استفاده کرد که در ادامه به برخی از آنها خواهیم پرداخت.

روشهای غیر جراحی درمان تنگی کانال نخاعی پایین کمر

تزریق اپیدورال تحت گاید تصویربرداری :

در این روش عمل بسته دیسک کمر بدون بیهوشی با تزریق داروی آرام بخش صورت می گیرد و پس از بی حسی موضعی در ناحیه پوست کمر پس از چند دقیقه انتظار با وارد کردن یک سوزن به فضای اپیدورال وارد می شویم. درمان دیسک کمر با این روش درمانی یک باره درمان نمی شود، برای از بین بردن التهاب های موجود در کمر دو هفته بعد از این عمل این کار انجام می شود که این کار با بهره گیری از سه تزریق اپیدورال برنامه ریزی می شود. در عارضه ای مانند تنگی کانال نخاعی که چندین ریشه عصبی تحت فشار قرار می گیرند تزریق اپیدورال کودال گزینه درمانی بسیار مناسبی محسوب می شود.

تزریق اپیدورال کودال با ریسک بسیار کم و تنها ظرف چند دقیقه انجام می شود و نتایج بسیار خوبی در بهبود وضعیت بیمار خواهد داشت. تزریق دارو به این روش در مدت شش هفته موجب از بین رفتن علائم کمردرد و بیماری می شود بسیاری از بیمارانی در این دسته هستند که به علت بیرون زدگی دیسک کمر حتی از رفتن به محل کار منع شده اند اما بهره گیری از این روش موجب می شود تا افراد به زندگی عادی خود بازگردند اما از انجام حرکات غیرعادی و ایستادن طولانی خودداری کنند. استفاده از روش اپیدورال موجب پیشگیری از دیسک کمر و درمان آن تا ۹۰ درصد می شود.

با آغاز عمل بسته دیسک کمر و تزریق در مرحله نخست، افرادی که دچار دیسک کمر مزمن هستند به مدت یک تا دو روز استراحت کرده و پس از آن به زندگی عادی خود ادامه دهند اما توجه کنند که در حین کار فشار زیاد و ناگهانی به ستون فقرات خود وارد نکنند. کاهش عوارض عمل دیسک کمر شدید و در نهایت کاهش هزینه های عمل جراحی مهمترین ویژگی این شیوه درمانی است، این روش به صورت سرپایی انجام شده و بیمار با عوارضی در حین درمان روبرو نخواهد شد.

درمانهای فیزیکی (شامل فیزیوتراپی) :

در برخی از موارد، به صلاحدید پزشک متخصص، می توان از فیزیوتراپی برای درمان تنگی خفیف کانال نخاعی لامبار بهره برد و با این کار از انجام جراحی های غیرضروری پیشگیری نمود.

داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی :

داروهای ضد التهاب ، همانطور که از نامشان پیداست؛ از دسته داروهایی هستند که با التهاب مزمن مبارزه می کنند و به عبارت دیگر التهاب را بهبود می بخشند. داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAID) مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن (استامیوفن) می توانند برای تسکین کوتاه مدت درد ناشی از تنگی کانال نخاعی پایین کمر مفید باشند، به خصوص اگر علائم و درد خفیف باشد. اگر داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی موثر نبود، ممکن است داروهای مسکن قوی تر، یا داروهای شل کننده عضلات یا داروهای ضد افسردگی برای بیمار تجویز کنند. برای برخی از بیماران، تزریق کورتیکواستروئید به منطقه آسیب دیده باعث تسکین درد و ناراحتی می شود. از این دسته داروها نیز می توان به تشخیص پزشک متخصص درد، برای درمان تنگی کانال نخاعی پایین کمر استفاده کرد.

ورزش و کاهش وزن :

فعالیت فیزیکی مناسب و تقویت عضلات اطراف مهره های کمری ، یکی از راهکارهای پیشگیرانه و درمانی کاهش درد در مبتلایان به تنگی کانال نخاعی لامبار می باشد. تقویت عضلات در این ناحیه موجب می شود فشار کمتری به کانال نخاعی وارد شود و از تنگی کانال نخاعی پیشگیری گردد. کاهش وزن نیز نقش بسیار موثر در بهبود و درمان بخش زیادی از دردهای مربوط به کمر و زانو خواهد داشت. هرچه وزن بدن بیشتر باشد؛ فشار تحمیل شده به مهره های کمری نیز بیشتر خواهد بود. به همین دلیل توصیه می شود؛ هر روز به میزان مناسبی تحرک و فعالیت فیزیکی داشته باشید و از چاقی و اضافه وزن بپرهیزید.

لامینکتومی، جراحی درمان تنگی کانال نخاعی پایین کمر

در بیشتر موارد برای درمان تنگی کانال نخاعی ، هدف اصلی پزشک، معالجه با روش های محافظه کارانه و غیر جراحی است و معمولا هم واکنش بدن بیماران به این روشها بسیار مثبت می باشد. با این حال ، افرادی هستند که بدنشان به درمان های محافظه کارانه تنگی کانال نخاعی پاسخ خوبی نمی دهد. در چنین افرادی انجام جراحی برای درمان تنگی نخاع ضروری است.

لامینکتومی روش جراحی درمان تنگی کانال نخاعی لامبار می باشد که در این روش قسمت پشتی (لامینا) مهره ی آسیب دیده برداشته می شود. گاهی اوقات به لامینکتومی جراحی دکمپرشن گفته می شود؛ چون فشار روی اعصاب را با ایجاد فضای اضافی اطراف آن ها کاهش می دهد. در برخی از موارد، نیاز است تا مهره های عمل شده با یک وسیله ی فلزی به مهره های مجاور وصل شوند و باید یک پیوند استخوان (همجوشی نخاعی) به منظور حفظ استحکام ستون فقرات انجام می گیرد.

نسخه اصلی مطلب آیا تنگی کانال نخاعی لامبار (پایین کمر) قابل درمان است؟ را در سایت دکتر علی نقره کار بخوانید.

---