تاریخچه کاشت مو

کلینیک پوست صدف [ پوست ، مو و زیبایی ]آدرس وب سایت : www.sadafclinic.ir
آدرس مطب : اصفهان ، خیابان آمادگاه ، مجتمع آژند ، بلوک آ ، طبقه سوم ، کلینیک صدف تلفن مطب : 32240827 - 031

تاریخچه کاشت مو

قرن نوزدهم میلادی سرآغازی برای عمل های کاشت مو بود، در آن سال ها انسان برای اولین بار تلاش کرد تا با استفاده از بافت های مودار پوست سر پیوند کاشت مو را در دیگر نقاط سر ایجاد کند. در این عمل جراحی بافت پوست سر به همراه منبع اصلی خون به منطقه طاس برده شده و درآنجا کاشته می شدند.
ژاپنی ها گام های بعدی کاشت موی مدرن را در دهه ۳۰ میلادی برداشتند که در آن زمان جراحان گرافت های کوچک و گرافت های واحد فولیکولی را برای جایگزین کردن مناطق آسیب دیده استفاده کردند، این روش رد رابطه با برطرف کردن طاسی نبود.

جنگ جهانی تلاش های کشورها را محدودتر کرد و حتی بسیاری از کشورها دست یافته های خود را مخفی نگه می داشتند تا این که در نهایت و پس از جنگ جهانی دوم و در اواخر دهه ۵۰ میلادی عصر مدرن کاشت مو در جهان غرب آغاز شد و متخصص پوست آمریکایی ساکن نیویورک به نام نرمن انریش توانست با بکارگیری گرافت های آزاد دهند در بیماران دارای الگوی طاسی مردانه را مورد آزمایش قرار دهد.
پیش از آن تصور غالب این بود که موی کاشته شده بیشتر از موی اولیه در منطقه گیرنده رشد نخواد کرد اما دکتر نرمن انریش نشان داد که استفاده از چنین گرافت هایی باعث می شود که موهای جدیدی در منطقه گیرنده رشد کند. نکته قابل توجه این بود که این گرافت ها باعث می شد موهای جدید کاشته شده در منطقه گیرنده به همان اندازه باشند که در محل اولیه خود بوده اند و رشد قابل توجه داشته باشند.
پس از آن دکتر والتر پی انگر دیگر متخصص پوست توانست که پارامترهای ناحیه مطمئن دهنده را تعریف کند که بر اساس آن تعریف از این پارامترها دیگر به عنوان پایه اساسی برداشت فولیکول مو، به روش نواری و روش FUE استفاده می شد. تا بیست سال بعد جراحان روی گرافت های کاشت موی کوچکتر کار کردند، ولی نتایج از نظر موفقیت بسیار محدود بود تا جایی که استفاده از گرافت های دو تا چهار میلی متری منجر می شد که سر شخص ظاهر عروسکی به خود بگیرد که این نتیجه اعتراضات زیادی از سوی متقاضیان کاشت مو را در پی داشت و طبیعتا رغبت به انجام عمل پیوند طبیعی مو را کم می کرد.

در دهه ۸۰ میلادی یا همان دهه ۶۰ خورشیدی استفاده از برش های نواری جایگزین تکنیک قبلی شد و دکتر کارلوس یوبل پزشک ساکن برزیل توانست کاشتی با استفاده بیشتر از گرافت های کوچک را انجام دهد که این عمل پیوند او را مشهور ساخت. همزمان در آمریکای شمالی و ایالت متحده دکتر ویلیام راسمن در یک جلسه درمانی توانست هزاران میکروگرافت را مورد استفاده قرار دهد که همگی نشان دهنده شتاب پیشرفت پیوند طبیعی مو در دنیا بود.

در اواخر دهه ۸۰ دکتر بی ال لیمر توانست با استفاده از میکروسکوپ برجسته نما نوارهای دهنده را به جایی برساند که با میکروگرافت های کوچک نیز قابل استفاده و کاشت باشند و به دنبال آن روش واحد فولیکولی شروع به شکل گیری کرد و در نتیجه شکاف گرافت ها و اندازه آن ها کوچکتر شد.

به دنبال آن روش کاشت موی واحد فولیکولی شروع به شکل گیری کرد، و شکاف گرافت ها و اندازه آنها کوچکتر شد. این گرافت های کوچک تر به جراحان اجازه می دهد تا گرافت های واحد فولیکولی بیشتری را در منطقه پذیرنده قرار دهند. به دنبال موفقیت های کسب شده جراحان نیز توجهی بیشتری به این کلیت ماجرای گرافت های کاشته شده معطوف ساختند. بعد از آن در اوایل سال ۲۰۰۰ میلادی جراحان پیوند مو تکنیک برش جانبی را آغاز کردند که در این تکنیک جراهان پیوند دو تا چهار گرافت فولیکولی مو را دنبال می کنند که باعث می شود موی کاشته شده بهتر روی سر قرار بگیرد و منطقه طاس را به خوبی تحت پوشش قرار بدهد.
هر چند جنبه منفی این روش این است که برش های جانبی همچنین باعث از هم گسیختگی حالت رگ ها بیشتر از برش هایی می شوند که موازات شکاف سهمی جمجمه (ساژیتال) زده می شود اما استفاده از برش های ساژیتال باعث می شود که موها و رگ های خونی کمتری با این فرض که ابزار برش دهی هم اندازه هستند، برش زده شود. یکی از جنبه های مثبت برش های ساژیتال این است که آنها بهتر به درون فرو برده می شوند و از برش متقاطع فولیکول جلوگیری می کند. در نتیجه باعث می شود پزشکان نیاز به تراشیدن قسمت پذیرنده نداشته باشند.

برش های جانبی موها را شبیه به حرف T برش می زند در حالی که برش های ساژیتال موازات و در بین موهای فعلی صورت می گیرد. استفاده از برش های جانبی در برابر برش های ساژیتال در جوامع کاشت مو شدیدا مورد بحث قرار گرفته است. بسیاری از جراحان برجسته کاشت موی طبیعی به طور معمول از ترکیب این دو روش براساس آنچه که برای بیمار مناسب است استفاده می کنند.