انگور حاول مولکول هایی همچون سیانیدین و برخی پلی فنول ها همچون catechin می باشد . در پوست این فلانوئیدهای ساده به مولکول های بزرگتر به نام تائین ها یا OPC تبدیل می شوند . این OPC ها و catechin ها خاصیت آنتی اکسیدانی و ضدالتهابی قوی و اثرات chemopreventivc دارند که این عمل آنها مانع سرطان پوست ناشی از UV B القا می شود انجام می شود .
فلاونوئید ها و گلیکوزید های فلاونوئیدی مثل روتین که در انگور وجود دارد با خاصیت آنتی میکروبیال ، جذب رادیکال های آزاد و فعالیت های ضد التهابی فعالیت ضد پیری خود را اعمال می کنند . مهم ترین منبع پلی فنولیک موجود در انگور قرمز رزوراتول نام دارد که به عنوان آنتی اکسیدانت از طریق مهار التهابات شدید و جلوگیری از کموتاکسی در پوست عمل می کند .
رزوراتول در انگور عاملی است که بعد از مواجه شدن پوست با UV B باعث کاهش تشکیل لیپید پراکسید ، ادم ، کاهش کوتاکسی لوکوسیت ها ، مهار آنزیم های سیکلو کسیژناز و مهار آنزیم های پیش برنده تومور به نام اورتین دکربوکسیداز می شود .
کاروتنوئید های خاص برای درمان آسیب هایی که از طریق فرابنفش بر پوست ایجاد می شوند به کار می روند به این صورت که باعث افزایش سنترکلاژن درم می شوند .
رتینول باعث کاهش چروک دور چشم ، کاهش زمختی و زبری پوست و کاهش سستی پوست می شود اما استفاده از این ترکیبات با شیوع بالای درماتیت و خشکی پوست همراه است اگر چه فرآورده های جدیدتر اثرات جانبی کمتری دارند .
رتینول مهمترین ماده رتینوئیدی است که برای پیری پوست مطالعه شده است .
لیکوپن ، بتاکاروتن و لوتئین باعث کاهش پراکسیداسیون لیپیدها در فیبروبلاست های پوست انسان در اثر پرتو UV B می شوند . در این مورد مقدار دوز مصرفی فاکتور بسیار مهمی است چرا که دوز بالا باعث اثرات پراکسیدانتی شود .
گاهی استفاده از لیکوپن و بتاکاروتن به تنهایی باعث افزایش بیان mmp در فیبروبلاست های پوست در معرض UV B می شوند که این اثرات در حضور ویتامین E برعکس شده در نتیجه کاروتنوئیدها ممکن است برای پایداری به حفاظت فعالیت آنتی اکسیدانتی خود نیاز داشته باشند که این ناپایداری ذاتی به همراه رنگ تندی که به پوست منتقل می کنند استفاده آنها را در مقایسه با سایر آنتی اکسیدانت ها محدود کرده است .
استفاده لیکوپن ، لوتئین ، بتاکاروتن ، آلفاتوکوفرول ، سینئوم به مدت 12 هفته باعث کاهش ضخامت ، ناصافی و زبری پوست شده و پوست را نرم میکند .