مفصل ران از استابولوم و سر استخوان ران تشکیل شده است. این ساختارها توسط بافت های نرم و بیست و دو عضله احاطه شده اند. این ماهیچه ها ثبات و نیروی لازم برای حرکت استخوان ران را در حین فعالیت فراهم می کنند. گلوتئوس مدیوس و گلوتئوس مینیموس دو عضله دور کننده اصلی لگن هستند، از تراز بودن لگن حمایت می کنند و از افتادگی لگن جلوگیری می کنند. مفصل ران و مکانیسم عضله دور کننده آن با تلاش در همان سمت تکیه گاه مانند یک اهرم رفتار می کنند. وجود هر گونه آسیب در اهرمی که مفاصل را بهم متصل می کند، منجر به راه رفتن ترندلنبرگ می شود.

راه رفتن ترندلنبرگ ناشی از ضعف یک طرفه عضله دور کننده لگن است که عمدتاً عضله گلوتئال است. این ضعف می تواند به دلیل آسیب عصب گلوتئال برتر یا در ضایعه پنجم ستون فقرات کمری باشد. این وضعیت تحمل وزن بدن در سمت آسیب دیده را دشوار می کند. در طول راه رفتن طبیعی، هر دو اندام تحتانی نیمی از وزن بدن را تحمل می کنند که بخشی از فاز ایستادن است. هنگامی که یک اندام تحتانی در مرحله نوسان بلند می شود، دیگری کل وزن را می گیرد.

در مرحله ایستادن در راه رفتن، لگن روی اندام تحمل کننده وزن به سمت پایین متمایل می شود و روی اندام غیر تحمل کننده وزن بالا می رود؛ اما هنگامی که ضعف عضلات دور کننده ران وجود دارد، لگن به جای اینکه به سمت بالا در اندام غیر تحمل کننده وزن باشد، به سمت پایین متمایل می شود. در تلاش برای کاهش این اثر، فرد با شیب جانبی تنه به دور از لگن آسیب دیده جبران می کند، بنابراین مرکز ثقل بیشتر روی اندام ایستاده است و باعث کاهش افت لگن می شود.

چرخه راه رفتن ترندلنبرگ چیست؟

چرخه ترندلنبرگ یک الگوی حرکتی غیرطبیعی است که به دلیل ضعف عضلات دورکننده پایین تنه و هر دو عضله مدیوس و مینیموس سرینی اتفاق می افتد. با چرخه ترندلنبرگ بدن شما توانایی لازم برای حفظ مرکز ثقل را در پای ایستاده ندارد. معمولاً وقتی پیاده روی می کنید، بدن وزن را روی پای ایستاده انتقال می دهد.

علت ترندلنبرگ

این آسیب ایجاد شده در شرایط زیر ظاهر می شود:

• استئونکروز لگن
• بیماری Legg-Calve-Perthes
• دیسپلازی رشدی مفصل ران
• دررفتگی مزمن لگن به دلیل ضربه
• دررفتگی مزمن مفصل ران و لگن به صورت ثانویه به دلیل عفونت هایی مانند سل ران
• خراش تروکانتریک بزرگتر
• عدم اتصال گردن استخوان ران
• کوکسا وارا
• فلج اطفال
• رادیکولوپاتی L5
• آسیب عصب گلوتئال برتر
• تاندونیت گلوتئوس مدیوس و مینیموس
• آبسه گلوتئوس مدیوس و مینیموس
• پس از آرتروپلاستی کامل هیپ

علامت ترندلنبرگ

راه رفتن ترندلنبرگ با جابجایی تنه بر روی لگن آسیب دیده در طول ایستادن و دور شدن در مرحله نوسان راه رفتن مشخص می شود و بهتر است از پشت یا جلوی بیمار بررسی شود. در حین راه رفتن، لگن به جای اینکه به سمت بالا روی اندام غیر تحمل کننده وزن متمایل شود، به سمت پایین متمایل می شود. در تلاش برای کاهش این اثر، فرد با شیب جانبی تنه به دور از لگن آسیب دیده جبران می کند، بنابراین مرکز ثقل بیشتر روی اندام ایستاده است که باعث کاهش افت لگن می شود.

تست ترندلنبرگ

تست ترندلنبرگ از تست های فیزیکی بوده که پزشک به کمک آن می تواند دررفتگی لگن و ران را تشخیص دهد، در این وضعیت پزشک از بیمار و کودک می خواهد که روی دو پا بایستد و دستان خود را به دیوار تکه دهد تا تعادل حفظ شود. سپس پای سالم خود را از روی زمین بلند کرده و روی پای دردناک بایستد. در این شرایط فرد بزرگسال و یا کودک قادر به حفظ تعادل نخواهند بود و این نشانه ای از دررفتگی ران و لگن می باشد.

تشخیص های افتراقی

• مشاهده راه رفتن بیمار از پهلو، معاینه کننده را قادر می سازد تا کمبودهای گام و طول گام و همچنین حرکت تنه و اندام تحتانی را در صفحه ساژیتال، از جمله اکستانسور یا گلوتئوس ماکسیموس لورچ که در آن بیمار تنه را به سمت عقب فشار می دهد تا جبران کند، تشخیص دهد. برای اکستنسورهای ضعیف لگن (عضله گلوتئوس ماکسیموس).
• ضعف دو طرفه عضله گلوتئوس مدیوس: راه رفتن حرکات پهلو به پهلو برجسته را نشان می دهد که منجر به راه رفتن متلاطم می شود.
• برخی از افراد با خم کردن تنه خود بر روی لگن تحمل کننده وزن، این مشکل را جبران می کنند.

روش های تشخیصی راه رفتن ترندلنبرگ

اشعه ایکس بهترین راه برای تشخیص یا تأیید پاتولوژی ترندلنبرگ است. هنگامی که درد لگن تشخیص داده می شود، جراح تشخیص را بر اساس داده های به دست آمده از ارزیابی های بالینی و اشعه ایکس قرار می دهد. این دو منبع داده پاسخی به موارد زیر ارائه خواهند کرد:

• سطح استئوتومی پروگزیمال
• میزان والگوس، اکستنشن و چرخش در استئوتومی پروگزیمال
• سطح استئوتومی دیستال
• میزان واروس و افزایش طول در استئوتومی دیستال.

عوارض راه رفتن ترندلنبرگ

راه رفتن ترندلنبرگ می تواند منجر به ایجاد سایر آسیب های استخوان های مفصل ران و زانو مانند آرتروز مفاصل یا ساییدگی زودرس در مفاصل ران شود.

ورزش درمان ترندلنبرگ

انجام این تمرینات می تواند به تقویت و ساخت عضلات لگن و کمک به دستیابی به چرخه راه رفتن مناسب کمک کند:

1. پلانک کناری
2. اسکوات
3. پله یک پا
4. پل باسن
5. کشش پروانه
6. کشش فلکسور لگن
7. فلکشن لگن
8. اداکشن لگن
9. ابداکشن لگن
10. بلندکردن پا
11. ضربه ایستاده

نقش فیزیوتراپی در مدیریت راه رفتن ترندلنبرگ

یافتن شکلی از فیزیوتراپی که باعث کاهش درجه راه رفتن ترندلنبرگ شود تا آسیب های ثانویه را به حداقل برساند، اهمیت زیادی دارد. راه رفتن ترندلنبرگ یک راه رفتن غیر طبیعی است که به دلیل ضعف عضلات دور کننده لگن ایجاد می شود؛ بنابراین هدف اصلی فیزیوتراپی با توجه به این اختلال، تقویت این عضلات لگن است. یک تمرین مناسب برای تقویت عضله دور کننده ران این است که بیمار به پهلو دراز کشیده و روی پهلوی سالم بخوابد و قسمت بالایی ساق پا را به سمت سقف ببرد. برای چالش برانگیزتر کردن تمرین، می توان یک وزنه یا باند درمانی را در اطراف اندام فعال قرار داد.

ورزش را می توان از نظر گرانش، بار و فرکانس پیشرفت داد. سایر تمرینات در درمان راه رفتن ترندلنبرگ شامل تمرینات عملکردی زنجیره بسته، حرکات افقی جانبی و تمرینات تعادل عملکردی است. همچنین تقویت بقیه عضلات لگن در سمت آسیب دیده مهم است.
استفاده از الکترومیوگرام (EMG) بیوفیدبک راه رفتن ترندلنبرگ را به طور متوسط 29 درجه کاهش می دهد.
بیماران مبتلا به ترندلنبرگ از دامنه حرکتی غیر طبیعی در لگن و تنه رنج می برند؛ بنابراین، می توان از بیوفیدبک آینه دیواری نیز استفاده کرد. این درمان برای افزایش دامنه حرکتی لگن و تنه استفاده می شود. بیمار در مورد نحوه راه رفتن خود بازخورد بصری دریافت می کند. درمانگر مراقب وضعیت بدن است و در جلوی آینه به خود توصیه کرده و وضعیت راه رفتن را اصلاح می کند تا آموزش مجدد راه رفتن را تسهیل کند.

نسخه اصلی مطلب چرخه راه رفتن ترندلنبرگ چیست؟ را در سایت دکتر بیژن فروغ بخوانید.

---