شایع ترین مکان هایی که عصب ها دستخوش گیر افتادگی می شوند، گردن، مچ، آرنج و کمر می باشد. اما گیرافتادگی عصب هرجایی می تواند ایجاد شود. بافت ها، استخوان ها، عضلات، تاندون ها، رباط ها و غضروف های اطراف ممکن است عصب های مجاور را گیر انداخته یا فشار دهند. بیماری هایی مانند سیاتیک و سندروم تونل کارپال دومورد از شایع ترین بیماری هایی هستند که بر اثر گیر افتادگی عصب ممکن است در ناحیه دیگری از بدن نیز رخ دهد.
درمان گیر افتادگی عصب شامل استراحت دادن به عصب تحت فشار، فیزیوتراپی، استفاده از اتل یا ارتز، دارو های مسکن غیر تجویزی و تزریق استروئید می شود. در برخی از موارد هم لازم است عمل جراحی انجام شود که عصب آزاد سازی شود.
با مراقبت و درمان مناسب، عصب فشرده به طور کامل بهبود می یابد و عملکرد طبیعی خود را از سر می گیرد. گیرافتادگی در صورت عدم بهبود می تواند. منجر به درد مزمن و آسیب دائمی عصب شود.

علائم گیرافتادگی عصب

اگر به طور مداوم علائمی مانند :

• احساس سوزش
• احساس گزگز (سوزن سوزن شدن)
• دردی که معمولا از عصب گیر افتاده ناشی می شود
• بروز درد در محل غیر مرتبط (مانند درد آرنج در اثر گیر افتادگی عصب در گردن)
• بروز بی حسی در یک ناحیه از پوست
• ضعف عضله

یا سایر علائم حسی مشابه را دارید باید فورا به پزشک، مراجعه کنید.

تشخیص گیرافتادگی عصب

سندروم های گرفتگی یا گیر افتادگی عصبی به این علت که بر اعصاب محیطی مختلفی اثر می گذارند، انواع مختلفی دارند.
برای جلوگیری از دست دادن عملکرد بدن انسان به سبب گیر افتادگی عصب بایستی تشخیص به صحیح ترین حالت ممکن صورت بگیرد. برای شروع پزشک ابتدا به معاینه پرداخته و طی آن سوالاتی در رابطه با سلامت عمومی، سابقه پزشکی و حتی دارو هایی که ممکن است بیمار مصرف کند را می پرسد.

پس از بحث درمورد وضعیت کلی بیمار، متخصص طب فیزیکی ، علائم تولید شده توسط عضو آسیب دیده و طرز قرار گیری عصب، را تحلیل و بررسی خواهند کرد.علاوه بر معاینه ممکن است بیمار نیاز به انجام آزمایش های دیگری مانند تصویر برداری توسط اشعه ایکس، آزمایش های هدایت عصب، الکترومیوگرافی، اولتراسوند، ام آر آی.انجام این آزمایش های تشخیصی برای سندروم تونل کارپال و سندرم تونل کیوبیتال لازم نیست. البته این آزمایش ها می تواند اطلاعات مفیدی در مورد محل و شدت فشردگی عصب ارائه دهند.

درمان

برای درمان این بیماری ابتدا باید شدت گیرافتادگی را تشخیص دهیم. هنگامی که آسیب کم است، پزشک از درمان های غیر جراحی بهره می گیرد. این درمان های غیر جراحی ممکن است ترکیبی از موارد زیر باشد:

• استراحت ناحیه مورد نظر
• اجتناب از هر گونه فعالیتی که موجب بازگشت یا تشدید درد و گیر افتادگی عصب می شود.
• ماساژ با روغن
• بی حرکت نگه داشتن ناحیه موردنظر با کمک بریس
• دارو برای کاهش درد و التهاب از جمله:

1. داروهای ضد التهاب مانند ایبو پروفن یا ناپروکسن
2. تزریق کورتیکواستروئید در ناحیه موردنظر

• برای بیمارانی که به فیزیوتراپیست مراجعه می کنند روش های درمانی زیادی وجود دارد. فیزیوتراپیست از تمرینات و روش های فیزیکی برای درمان توان بخشی، کاهش درد و التهاب بیمار استفاده می کند.
• اولتراسوندتراپی : درمان گرمایشی عمیق است که برای بسیاری از بیماری های عضلانی و اسکلتی مانند گرفتگی عصب استفاده می شود. اولتراسوند تراپی توسط متخصص فیزیوتراپی و با استفاده از دستگاه التراسوند انجام می شود و به صورت دایره ای نزدیک محل آسیب می چرخوانند. مقداری کمی از ژل استفاده می شود تا امواج اولتراسوند جذب پوست و عضلات شود.
• طب سوزنی یا فشاری، اینها روش های درمانی جایگزین هستند و می توانند فشردگی عصب را درمان کنند.
• مکمل های غذایی، کمک به بهبود عصب از کار افتاده می کند.
• عمل جراحی، اگر چندین ماه درد داشته باشید که به مراقبت های محافظه کارانه پاسخ ندهد، جراحی می توانند یک گزینه درمانی مناسب باشد. نوع جراحی موردنیاز شما به محل گیر افتادگی عصب بستگی دارد. جراحی های معمول برای این نوع آسیب شامل روش هایی برای ازبین بردن خار استخوان و فتق دیسک در ستون فقرات است.

نسخه اصلی مطلب درمان غیر جراحی گیر افتادگی عصب را در سایت دکتر سلمان فلاح بخوانید.

---