زخم بستر و زخم دیابتی دومشکل مزمن ،ناتوان کننده وحتی معلول کننده ودرمواردی کشنده است.زخم بستر آسیب بافت بدن (شامل پوست٬ درم٬ اپیدرم و ماهیچه) در اثر ایجاد فشار درازمدت بر یک یا چند نقطه از بدن گفته میشود. خوابیدن طولانی مدت در یک وضعیت ثابت، سائیدگی در صندلی یا بستر، و یا کشیدگی با ملحفه میتواند به بخشی از پوست یا بافت بدن آسیب بزند.
بیماران بستری شده یا در حال کما، افراد فلج شده یا متحرک با صندلی چرخدار از افراد در معرض خطر ابتلا به زخم بستر هستند. زخم بستر اغلب در بخشهای استخوانی بدن ایجاد میشود زیرا در این قسمتها فشار بیشتری بر پوست وارد میشود و چربی کمتری برای محافظت از این ناحیه وجود دارد.زخم پاي ديابتي يكي از عمدهترين مشكلات پزشكي، اجتماعي اقتصادي در بسياري از كشورها میباشد. تقريبا 15% از افراد مبتلا به ديابت حداقل يك بار طي زندگي شان دچار زخم پا ميشوند و در 5 تا 8 در صد مبتلايان به ديابت طي يكسال، قطع عضو را ميتوان انتظار داشت.
اختلال عروقي، نوروپاتي و اختلال ايمني علت مزمن شدن زخم هاي ديابتي هستند. هدف از درمان ، بستن زخم در كوتاه ترين زمان ممكن است. استانداردها پذيرفته شده براي مراقبت از زخم هاي مزمن عبارتند از كاهش فشار در ناحيه زخم، درمان مناسب زخم، درمان عفونت و ایسكمي، درمان ساير بيماري هاي همراه و در صورت نياز دبریدمان زخم. اعتقاد بر اين است كه دبريدمان شديد موجب تبديل زخم هاي مزمن به زخم حاد ميشود و عملكرد موثرترفاكتورهاي رشد را امكان پذير ميسازد. بدين ترتيب روند طبيعي ترميم زخم ( التهاب، تكثير سلولي و تجديد ساختار ) انجام ميشود.
استفاده از فاكتورهاي رشد پلاكتي براي درمان موضعي زخم هاي مزمن بر اساس اين واقعيت است كه فاكتورهاي رشد موجود در PRP به ترميم زخم " حاد " ايجاد شده پس از دبريدمان كمك ميكنند. بطور كلي محققين معتقدند زخم ديابتي از مشكلات بهداشتي عمده میباشد و قطع عضو در اثر قطع زخم هاي پا، اولين علت بستري شدن در بيمارستان در افراد مبتلا به ديابت بشمار ميرود. در اكثر مطالعات نتيجه گيري شد كه شواهد فرآيند حاكي از آن است كه ترميم زخم در زخم هاي پاي ديابتي به فاكتورهاي رشد وابسته است و كاربرد موضعي اين فاكتورهاي رشد همراه با ساير درمان هاي استاندارد زخم موجب تسهيل و ترميم اين زخم ها ميشود.